ik en mijn neefje in Kroatië

Mijn allereerste keer in de media hahaha Algemeen Dagblad. We dachten dat hij echt was.

Gek op boeken

Veel heb ik van mijn moeder meegekregen, één ervan is de liefde voor boeken.
Wekelijks gingen we naar de bibliotheek om nieuwe schatten uit te zoeken, en thuis lag altijd de leesmap op tafel die werd verslonden.

Zelf had mijn moeder die liefde al vroeg gevonden: als tienjarig meisje hielp ze na schooltijd en in de vakanties in een kleine boekenwinkel. Als beloning mocht ze een ansichtkaart uitzoeken — altijd koos ze kaarten met dieren erop. Ze was verzot op lezen en verloor zich graag in de geur van papier en inkt.

Later, in mijn puberjaren, spijbelde ik soms niet om te dwalen door de stad, maar om urenlang in de bibliotheek te zitten. Daar leerde ik meer over geschiedenis dan ooit in een klaslokaal. 

veel gezellige herinneringen, ik ben mijn ouders dankbaar.

Mijn vader
12.03.2021

Mijn vader gebruikte de laatste decennia geen wasmiddel, omdat hij zei dat het de zee vervuilde. En toen ik hem vertelde dat Shakespeare (een van zijn favoriete schrijvers, net als de mijne) McBeth schreef toen hij een pandemie doormaakte (opgesloten in zijn appartement in Londen voor maanden), wilde hij het lezen. Zijn ogen waren echter niet meer goed, dus vroeg hij me om het op audio te sturen, wat ik deed. En papa wist wie Ivan Roso was. Ik mis mijn vader. Ik stuurde vaak iPods met muziek, en in het verzorgingshuis begon hij plotseling tegen me in het Spaans (of Frans) te praten; maar hij luisterde naar de toespraak van Guevara (tegen de VN), die ik er ook op had gezet (voordat ik wist dat Guevara pro-stierenvechten was). Hij nam ons elk weekend mee voor wandelingen in het bos, kookte heerlijk eten, bracht ons altijd naar de nieuwste films en daarna naar de burgerrestaurantjes. De keukenkast was altijd vol met snoepjes. Hij was ziek, maar niet gek. Mijn eerste tien jaar waren zo indrukwekkend dat ik hem altijd herinnerde als sterk. Ik zag niet dat de rots zelf ook een rots nodig had.

Mijn grootmoeder

Ze had een bijzondere relatie met dieren. Een liefdevolle, zachte en vriendelijke ziel. En ook grappig!

Don Poekie - Vriendschap Bijna 20 jaar

In liefdevolle herinnering aan mijn zoon, beste vriend, familielid en engel ~ mijn betere helft 1996 - 2015

Liefde van een dier is puur en onvoorwaardelijk, ogen die zo graag jou willen zien, dat is een onbeschrijfbare liefde. 

Ik was diep gelukkig. We keken elkaar in de ogen voordat we in slaap vielen en bij het wakker worden.

Kindje Michaela

Michaela kwam bij de familie op vrijdag 13 maart 2015. We ontmoetten elkaar een week eerder, ze zat me al roepend aan te kijken terwijl ik de vogelvoeders op het balkon bijvulde. Ze bleef elke dag roepen, dus nadat het duidelijk was dat ze geen 'baas' had, nodigde ik haar uit. Ik gaf haar de naam Michaela, de vrouwelijke vorm van Michael, wat "gift van God" betekent. Omdat ze een dag na een specifieke gebed kwam.

Michaela was geliefd, niet alleen door mij. Ik denk dat God haar tijdelijk aan mij heeft gegeven. Er was dagelijks nauw en liefdevol contact, niet alleen tussen ons, maar ook tussen haar en de engel/geest/God?

God stuurde me deze engel. Ze werd achtergelaten onder mijn balkon. Ik had onze eerste ontmoeting vastgelegd op foto en film...

Mijn engelen

Noa Piccolo de slak

Na Mika's aankomst en DP's vertrek wilde ik haar een vriendje geven om mee te spelen. Zo kwam Noa Piccolo de slak in beeld. Slakken zijn extreem sociale dieren, net als kleine hondjes, en ze houden van badderen. Ik wist niet dat ze zo sociaal waren, daar moet je echt tijd voor hebben.
Ter nagedachtenis 06/2016 - 07/2020. Hier is Noa aan het badderen.

als een pijnlijke dood de voorwaarde is dat de kinderen van God worden opgenomen in de Hemelen, dan hebben zij hierboven allen aan de voorwaarde voldaan.