We horen vaak uitdrukkingen als "humane slacht," alsof het gewelddadig doden van een dier ooit vriendelijk of rechtvaardig zou kunnen zijn. Maar denk eens na over de absurditeit: zou iemand "humane verkrachting," "humane kindermisbruik" of een "humane holocaust" accepteren? Deze ideeën worden terecht afgewezen omdat de schade die ze beschrijven fundamenteel onverenigbaar is met menselijkheid of mededogen. Waarom accepteren we dan wel het begrip "humane slacht" voor dieren?

Dit is een klassiek voorbeeld van cognitieve dissonantie – onze geest probeert twee tegengestelde overtuigingen tegelijk vast te houden. We houden van dieren en willen ze beschermen, maar we steunen systemen die onvoorstelbaar lijden veroorzaken onder het mom van noodzaak of traditie. We vertellen onszelf dat het lijden wordt geminimaliseerd, of dat het "natuurlijk" is. Maar de waarheid blijft: dieren doden voor voedsel kan nooit echt humaan zijn.

Het goede nieuws is dat we niet hoeven te leven ten koste van het lijden van voelende wezens. Er is een overvloed aan planten en gewassen die complete voeding en levensonderhoud bieden, zonder de wreedheid en het geweld die inherent zijn aan de dierlijke landbouw.

Als we echt staan voor gerechtigheid, vrede en mededogen, moeten we de mythes verwerpen die het mogelijk maken dat schade onopgemerkt of genegeerd blijft. Onze keuzes op ons bord zijn krachtige daden van vriendelijkheid of wreedheid.

In de hemel zijn geen slachthuizen, en ook in het nieuwe Koninkrijk niet. Het is vrij van pijn die wordt toegebracht aan onschuldige levens-net zoals in de Tuin van Eden geen bloedvergieten was.

Vrede begint niet alleen bij politiek of protest. Vrede begint op je bord.

Culturele grenzen, geen morele grenzen

De ene cultuur eet varkens, de andere eet honden – en elke cultuur kijkt neer op de ander om die reden.
Maar het verschil is geen kwestie van moraal, maar van geografie.
Wat we 'voedsel' of 'vriend' noemen, wordt gevormd door traditie, niet door ethiek.
Compassie zou niet moeten stoppen bij de grenzen van een cultuur.

Wat ooit begon als een roeping van dierenartsen om het welzijn van onze huisdieren te waarborgen, verandert steeds meer in een commerciële aangelegenheid waarin winst vooropstaat. Over de hele wereld zien we een zorgwekkende trend waarbij grote commerciële ketens dierenartspraktijken overnemen. Dit heeft niet alleen geleid tot fors stijgende kosten voor huisdiereigenaren, maar ook tot twijfels over de kwaliteit en integriteit van de zorg die onze geliefde dieren ontvangen.

In Nederland bijvoorbeeld is Evidensia, een grote commerciële keten, een dominante speler geworden in de veterinaire sector. Waar vroeger de dierenartspraktijk vaak kleinschalig en persoonlijk was, worden nu soms onnodige behandelingen voorgeschreven om financiële doelstellingen te halen. Huisdiereigenaren worden geconfronteerd met torenhoge rekeningen voor behandelingen die vaak onduidelijk en overbodig lijken. Dierenartsen zelf geven aan dat ze onder druk staan om bijvoorbeeld extra röntgenfoto's te maken, simpelweg om het systeem te laten draaien. Het gevolg is een groeiend wantrouwen en het gevoel dat dierenliefde steeds meer wordt uitgebuit als een melkkoe.

Deze problematiek is niet uniek voor Nederland. Ook in andere landen, zoals de Verenigde Staten en Finland, zien we soortgelijke ontwikkelingen. Grote investeringsmaatschappijen en commerciële concerns domineren de markt en hebben een stevige grip op de tarieven en behandelpraktijken. De prijzen stijgen explosief, vaak zonder dat dit gepaard gaat met een verbeterde zorgkwaliteit. In de VS zijn er zelfs meldingen dat dierenartsen onder druk worden gezet om onnodige ingrepen te adviseren, wat ethische vragen oproept over het belang van winst boven welzijn.

Wat kunnen dierenliefhebbers doen in een commercieel gedomineerde dierenzorg?

1. Zoek onafhankelijke dierenartsen en kleine praktijkjes
   Kleine, onafhankelijke dierenartsenpraktijken zijn vaak meer gericht op het welzijn van je dier dan op het maximaliseren van winst. Ze hanteren vaak eerlijkere tarieven en bieden transparantie over de behandelingen.

2. Vraag altijd om een second opinion
   Als een behandeling duur of ingrijpend lijkt, aarzel dan niet om een tweede mening aan te vragen. Soms is een minder intensieve aanpak mogelijk, of zijn bepaalde ingrepen niet direct nodig.

3. Wees kritisch en stel vragen
   Laat je niet onder druk zetten om onnodige behandelingen te accepteren. Vraag altijd wat het doel is, wat de kosten zijn, en wat de alternatieven zijn.

4. Zoek steun bij dierenwelzijnsorganisaties
   Er zijn veel non-profitorganisaties, dierenasielen en stichtingen die soms gratis of tegen gereduceerd tarief medische zorg bieden voor huisdieren van mensen met financiële beperkingen.

5. Preventie is het beste medicijn
   Investeer in goede voeding, regelmatige vaccinaties en preventieve zorg. Dit kan dure behandelingen op de lange termijn voorkomen.

6. Community en ruilhandel
   In sommige regio's organiseren dierenliefhebbers lokale groepen waar men ervaringen en tips deelt over betaalbare dierenzorg, of zelfs onderling helpt met kosten.

Dieren ervaren de wereld niet alleen beter dan wij – ze leven vaak ook meer in harmonie ermee. De Bijbel roept ons op om hen te observeren en van hen te leren, maar dat doen we zelden. We negeren hun instincten, hun emoties, zelfs hun lijden.
Als we echt naar dieren zouden luisteren – niet alleen naar hun waarschuwingen over de natuur, maar ook naar hun kreten in slachthuizen – zouden we de wereld, en onze keuzes, misschien anders zien.
Wat zou er gebeuren als we het respect dat we hebben voor hun wijsheid… ook zouden uitbreiden naar hun leven?

Meeuwen stoppen vaak met vliegen en zoeken beschutting aan de kust als er een storm aankomt, wat ons helpt voorspellen wanneer een storm zal komen.

De Chinese aardbeving waarbij meer dan 12.000 mensen omkwamen, werd voorspeld door een massale migratie van kikkers. Dieren zoeken vaak veiligheid lang voordat mensen weten wat er gaat gebeuren. Toen mensen nog midden in de natuur leefden, konden ze de tekenen van de natuur gemakkelijker herkennen. Tegenwoordig, wanneer de meeste mensen gedwongen zijn te leven in betonnen dozen, zijn ze elk contact verloren dat ze ooit hadden met de natuur en haar dieren.

Job 12:7–10 "Maar vraag het de dieren, en zij zullen je onderwijzen, of de vogels in de lucht, en zij zullen het je vertellen; spreek tot de aarde, en zij zal je onderwijzen, of laat de vissen in de zee het je laten weten." 

God heeft een leger nodig, geen publiek

Emma, de Heldhaftige Moeder die Haar Kinderen door het Vuur Droeg 

Een moeder uit Zweden sprong een hel van vlammen in om haar zes kinderen te redden — en overleefde, ondanks dat 93% van haar lichaam verbrand raakte. Emma Schols (31) werd midden in de nacht wakker van de geur van rook in haar huis in Edsbyn, Zweden. Zonder op hulp te wachten, rende ze blootsvoets door het vuur de trap op, ging elke kamer binnen en droeg haar kinderen één voor één naar buiten — zelfs springend uit een raam op de tweede verdieping met haar jongste kind in haar armen. 

Toen de trap instortte, ging ze nog vier keer terug het brandende huis in, geconfronteerd met vuur en giftige rook. Al haar kinderen kwamen ongedeerd buiten.

Emma raakte in een coma van meer dan twee maanden en onderging meer dan twintig operaties. Maar toen ze ontwaakte, was haar eerste vraag: "Zijn mijn kinderen oké?" Haar moed leverde haar in 2020 de titel Heldin van het Jaar op in Zweden. Maar voor velen staat haar verhaal voor iets nog groters: de onbreekbare kracht van moederliefde — die zelfs de dood trotseert om te beschermen wat haar het meest dierbaar is.

Scarlett, de Kat die Door het Vuur Ging voor Haar Kittens 

Scarlett (juni of juli 1995 – 11 oktober 2008) was een voormalige zwerfkat uit Brooklyn, New York, wiens heldhaftige poging om haar kittens uit een brand te redden wereldwijde media-aandacht trok en beschreven is in verschillende non-fictieboeken. Als de kittens haar eerste nest waren, was Scarlett waarschijnlijk ongeveer negen maanden oud.

Op 30 maart 1996 waren Scarlett en haar vijf kittens in een verlaten garage, die vermoedelijk werd gebruikt als crackhuis, toen daar een brand uitbrak door onbekende oorzaak. De brandweer van New York reageerde op de melding en bluste het vuur snel. Toen de brand onder controle was, zag een van de brandweerlieden ter plaatse, David Giannelli, hoe Scarlett haar kittens één voor één uit de garage droeg.

Scarlett zelf was ernstig verbrand geraakt tijdens het redden van haar kittens. Haar ogen zaten dicht door blaren, haar oren en poten waren verbrand en haar vacht was zwaar aangetast. Het grootste deel van haar gezichtshaar was verbrand. Nadat ze haar kittens had gered, raakte ze elk van hen met haar neus aan om zeker te zijn dat ze allemaal aanwezig waren, omdat de blaren op haar ogen haar het zicht ontnamen. Daarna zakte ze bewusteloos in.

Giannelli bracht de hele familie naar een dierenkliniek van de North Shore Animal League in Port Washington, New York, waar Scarlett en haar kittens werden behandeld. Het zwakste kitten, met een witte vacht, overleed een maand na de brand aan een virus. Na drie maanden behandeling en herstel waren Scarlett en haar overgebleven kittens gezond genoeg om geadopteerd te worden.

In veel landen wordt het nog altijd verdedigd als cultureel erfgoed: het stierengevecht. Met zijn kleurrijke kostuums, de spanning van de arena, de fanfare. Maar achter dit romantische beeld schuilt geweld, leed en de dood van dieren die geen enkele kans krijgen. De publieke opinie kantelt. En activisten als Peter Janssen, al jaren frontman van de Vegan Strike Group, spelen daarin een niet te onderschatten rol.

Sinds 2013 heeft Janssen naar eigen zeggen meer dan 80 keer actie gevoerd in stierenvechtarena's in Spanje, Frankrijk en Portugal. Zijn protesten zijn opvallend, doelbewust provocerend en bijna altijd gericht op het tonen van de waarheid: dat wat in de arena gebeurt geen kunst, maar mishandeling is. Tijdens een actie in Lissabon werd hij zwaar mishandeld door omstanders en personeel. De beelden daarvan gingen viraal, net als de boodschap: dieren horen niet in een arena thuis.

De publieke opinie verschuift langzaam maar zeker. Volgens een onderzoek van Fundación BBVA in Spanje keurt 77 procent van de bevolking stierengevechten inmiddels af. Slechts een kleine minderheid bezoekt nog actief de evenementen. In de afgelopen tien jaar daalde het aantal dode stieren in Spaanse arena's van circa 16.000 naar 7.000. Ook het aantal officiële gevechten is flink afgenomen. Waar stierenvechten ooit een nationale trots was, wordt het nu steeds vaker gezien als een reliek uit een gewelddadig verleden.

Toch is het niet alleen de publieke opinie die verandert. Ook op juridisch en politiek vlak is er vooruitgang. 

In Mexico-Stad werd in 2025 besloten om traditionele, bloederige stierengevechten te verbieden. In plaats daarvan mogen er nu alleen nog 'bloedloze' varianten plaatsvinden, met beschermde horens en zonder dodelijke afloop. Ook in Portugal zijn stappen gezet: in steden zoals Póvoa de Varzim werd de lokale arena gesloten en omgevormd tot een andere publieke ruimte. In Frankrijk wisten dierenrechtenorganisaties juridische stappen te zetten tegen het gebruik van stierengevechten als cultureel erfgoed, waardoor gevechten op sommige plekken werden verboden wegens gebrek aan "lokale traditie".

Activisme speelt hierin een cruciale rol. Groepen als AnimaNaturalis, CAS International en PETA voeren al jaren campagne, met demonstraties, juridische druk en media-acties. In Madrid bijvoorbeeld dompelden activisten zich onder in nepbloed op de trappen van de beroemde Las Ventas-arena. Het beeld ging de wereld over, net als de boodschap: dit is geen cultuur, dit is marteling.

Opvallend is hoe vaak het argument van "traditie" wordt gebruikt om dierenleed te verdedigen. Alsof iets dat al lang gebeurt, automatisch gerechtvaardigd is. Maar slavernij, vrouwenonderdrukking en kindarbeid waren ooit ook traditie. Vandaag kijken we daar met afschuw op terug. Het is een kwestie van tijd voordat hetzelfde gebeurt met het publiek doden van dieren voor vermaak.

De inzet van activisten zoals Peter Janssen en zijn team is niet zonder risico. Maar het loont. Dankzij hun volharding – op straat, in arena's en in de rechtszaal – komt een einde aan stierenvechten steeds dichterbij. Zij laten zien dat verandering begint met mensen die weigeren weg te kijken.

Op de Faeröer-eilanden worden jaarlijks honderden dolfijnen en walvissen gedood tijdens de traditionele grindadráp. Deze eeuwenoude praktijk leidt tot grootschalig dierenleed, maar wordt door de lokale bevolking verdedigd als cultureel erfgoed.

In Spanje vindt jaarlijks het El Carpio de Tajo festival plaats, waarbij levende ganzen worden opgehangen en door ruiters worden onthoofd om de patroonheilige Santiago te eren. Hoewel dierenactivisten hebben bereikt dat de dieren nu eerst worden gedood, blijft het een gewelddadige traditie die het doden van dieren als feestelijke handeling in stand houdt. Vaak wordt dit soort wreedheid gepresenteerd als onderdeel van het christendom, maar het heeft niets met de echte christelijke 

waarden van mededogen en respect te maken; het gaat hier om oude culturele gebruiken die geen rechtvaardiging vinden in het geloof.  Deze tradities illustreren hoe sommige gemeenschappen traditie en culturele gewoonten boven dierenwelzijn en compassie plaatsen. 

God merkt op hoe mensen de dieren onder hun zorg behandelen, en Hij wil dat ze kiezen voor vriendelijkheid. Dit blijkt uit een verhaal uit Numeri 22, waarin een ezel hoorbaar met haar meester spreekt nadat hij haar slecht behandelt had. Een tovenaar genaamd Bileam en zijn ezel ontmoetten de Engel des Heren tijdens hun reis, en wat er gebeurde toonde het belang aan van het goed behandelen van Gods schepselen.

Bileam begon aan een reis om magie te bedrijven voor Balak, de koning van het oude Moab, in ruil voor een grote som geld. Hoewel God in een droom had laten weten dat hij dit niet moest doen — want het werk hield in dat hij het volk Israël spiritueel vervloekte, dat God had gezegend — liet Bileam hebzucht zijn ziel overnemen en koos hij ervoor de opdracht van de Moabieten toch aan te nemen, ondanks Gods waarschuwing. God was boos omdat Bileam werd gedreven door hebzucht in plaats van trouw.

Toen Bileam op zijn ezel reed om het werk uit te voeren, verscheen God zelf in engelachtige vorm als de Engel des Heren. Numeri 22:23 beschrijft wat er toen gebeurde: "Toen de ezel de Engel des Heren zag staan op de weg met een getrokken zwaard in zijn hand, week zij van de weg af in een veld. Bileam sloeg haar om haar weer op de weg te krijgen."

Bileam sloeg zijn ezel nog twee keer toen deze de Engel des Heren ontweek. Elke keer dat de ezel abrupt bewoog, werd Bileam boos en strafte hij het dier. De ezel kon de Engel des Heren zien, maar Bileam niet. Ironisch genoeg, hoewel Bileam een beroemde tovenaar was die bekend stond om zijn helderziende krachten, kon hij God die als engel verscheen niet zien — maar een van Gods schepselen wel. De ziel van de ezel was zuiverder dan die van Bileam.

Matteüs 5:8 Zalig zijn de reinen van hart, want zij zullen God zien.

Reinheid maakt het makkelijker om engelen waar te nemen, omdat het de spirituele waarneming opent in de aanwezigheid van heiligheid. Toen maakte God het op wonderbaarlijke wijze mogelijk dat de ezel hoorbaar met Bileam sprak om zijn aandacht te trekken. "Toen opende de HEER de mond van de ezel, en zij zei tegen Bileam: 'Wat heb ik je gedaan, dat je mij deze drie keer hebt geslagen?'" zegt vers 28.

Partij voor de Dieren – Pionier in de strijd tegen dierenleed

In een wereld waarin economische groei vaak zwaarder weegt dan mededogen, is er één partij die de stem van de weerlozen laat horen: de Partij voor de Dieren (PvdD) uit Nederland. Deze partij, opgericht in 2002, was de eerste politieke partij ter wereld die zich expliciet richtte op dierenrechten, milieu en duurzaamheid, en daarmee geschiedenis schreef.

De PvdD werd mede opgericht door Marianne Thieme, die jarenlang het gezicht van de partij was. Vanuit haar christelijk geïnspireerde levensovertuiging benadrukte Thieme in vele interviews de morele verantwoordelijkheid van de mens om zorg te dragen voor de schepping – inclusief de dieren. Ze zag de uitbuiting van dieren niet alleen als een ecologisch probleem, maar als een diep moreel vraagstuk.

"Mededogen is geen luxe, maar noodzaak in de politiek," aldus Thieme.

"Ik zie dieren als medeschepselen. Als christen geloof ik dat we de aarde niet bezitten, maar haar in bruikleen hebben gekregen om er goed voor te zorgen."
— Marianne Thieme

De Partij voor de Dieren begon klein, maar groeide uit tot een politieke kracht van betekenis – zowel nationaal als internationaal.  

Enkele belangrijke mijlpalen:

• 2006: De PvdD behaalt 2 zetels in de Tweede Kamer – een historische primeur voor een dierenrechtenpartij.

• Internationale inspiratie: De PvdD heeft wereldwijd anderen geïnspireerd; inmiddels bestaan er zusterpartijen in o.a. Duitsland, Portugal en het VK.

• Dierenwelzijn op de politieke agenda: De partij heeft structureel dierenwelzijn op de politieke kaart gezet. Zaken als het verbod op wilde dieren in circussen, aanpak van de bio-industrie, en het stimuleren van plantaardige voeding zijn mede dankzij de PvdD besproken én beïnvloed.

• Klimaat en milieu: Naast dierenrechten richt de partij zich op bredere thema's zoals klimaatverandering, biodiversiteit en de transitie naar een duurzame economie.

De Partij voor de Dieren is geen klassieke belangenpartij, maar ziet zichzelf als een ethische beweging die pleit voor een fundamentele omslag in hoe we met dieren, natuur en elkaar omgaan. Ze vertegenwoordigt niet alleen de belangen van mensen, maar ook die van dieren, toekomstige generaties en de planeet.

Kanttekening: na het vertrek van Thieme is de partij zich gaan bezigen met mensenzaken ipv enkel dierenrechten, waardoor mensen om mij heen uit de partij stapten. Niemand wil nog een liberale partij erbij, ze willen een partij die zich inzet voor dieren. Niet voor mensen die dieren eten. 

Wat zegt het over een heilige plek, als die het heilige niet kan herkennen in de meest wanhopige van schepselen?

De afwezigheid van genade is de aanwezigheid van kwaad

In Veracruz, Mexico, ontsnapte een koe op weg naar het slachthuis. Gedreven door puur instinct en de wil om te leven, rende ze door de straten totdat ze een kerk bereikte – toepasselijk genaamd Onze Lieve Vrouw van Genade.

Maar genade was nergens te bekennen.

Ze kreeg geen toevlucht. Ze werd niet gezien als een ziel die bescherming zocht — alleen als eigendom dat was afgedwaald.
Ondanks haar wanhopige smeekbede om leven, kwam niemand tussenbeide.
Ze werd weggevoerd. En nu is ze verdwenen.

Ze betrad een plek die gebouwd is op mededogen, en toch kon niemand haar als waardig daarvoor zien.

Een vrachtwagen met koeien op weg naar het slachthuis is gekanteld. Twee dieren ontsnapten uit het omgevallen voertuig en renden weg. Eén rende naar de open deuren van een supermarkt en werd daar doodgeschoten – naar verluidt in het vleespad.

Als je een echte carnivoor bent en denkt dat het 'natuurlijk' is om dieren te eten, dan zou deze foto je honger moeten maken.

Moederkoe met kalf rende voor vrijheid, neergeschoten met 70 kogels

Frankrijk, een paar jaar geleden... en in plaats van gered te worden en te leven in een opvangcentrum, werd ze neergeschoten, samen met haar baby...

70 kogels werden zonder genade op haar afgevuurd...

Wie is kalf 269 en wat is 269 Life?

Kalf 269 was een jonge stier, geboren op een melkveebedrijf in de buurt van Tel Aviv, Israël, en gemarkeerd met het nummer 269. In juni 2013, vlak voordat hij geslacht zou worden, werd hij gered door anonieme activisten. Zijn redding leidde tot de oprichting van de activistische beweging 269 Life.

Op 2 oktober 2012 – Wereld Boerderijdierendag – brandmerkten activisten in Tel Aviv het nummer 269 in hun huid op het Rabinplein. Deze daad symboliseerde hun boodschap: geen enkel dier zou anoniem mogen sterven. Elk voelend wezen verdient het om als individu erkend te worden. De krachtige beelden gingen viraal, en al snel begonnen mensen over de hele wereld het nummer '269' op hun lichaam te tatoeëren of brandmerken uit solidariteit met dieren in de veehouderij.

Wat begon met de redding van één enkel kalf is inmiddels uitgegroeid tot een wereldwijde beweging die zich verzet tegen dierenuitbuiting in al haar vormen. Leden van de beweging gebruiken "269" als een visueel symbool van bewustwording—vaak getatoeëerd of ingebrand in hun huid—om aandacht te vragen voor het massale lijden en het verlies van identiteit dat miljarden landbouwdieren ondergaan (abc.net.au).

De verhalen van 269 en zijn metgezellen, zoals Luna en Diana—geredde koeien die nu in veiligheid en gezondheid leven—herinneren ons eraan dat elk dier iemand is, geen iets. Hun overleving dwingt ons om een diepere ethische vraag onder ogen te zien: hoelang kunnen we blijven zwijgen terwijl miljarden naamloos leven en sterven in de schaduw van de industrie?

Koe 269 is overleden in 2025. Luister hier naar Gary Yourofsky.

Je hebt geen vlees nodig om spieren op te bouwen, sneller te rennen of zwaarder te tillen. Steeds meer topsporters – van hardlopers en wielrenners tot bodybuilders en Olympiërs – bewijzen dat een plantaardig dieet topprestaties kan ondersteunen.

💪 IJzer? Dat zit volop in plantaardig voedsel zoals linzen, tofu, spinazie, bonen, pompoenpitten en quinoa. Je lichaam neemt het prima op – vooral in combinatie met vitamine C (zoals citrus of paprika).

🥬 Eiwit? Elke plant bevat eiwit. Atleten floreren op bonen, linzen, noten, volle granen en soja – zonder het cholesterol of de ontstekingen die vaak gepaard gaan met dierlijke producten.

💊 B12? Ja, veganisten nemen supplementen – niet omdat planten het missen, maar omdat moderne hygiëne de bodem-bacteriën verwijdert waar B12 van nature vandaan komt. Dieren krijgen het ook via supplementen of door ongewassen aarde te eten – veganisten slaan die tussenstap gewoon over.

👉 Je hoeft geen dier te eten dat planten heeft gegeten – ga gewoon rechtstreeks naar de bron.

Decennialang hebben onderzoekers en wildlife-gidsen een van de krachtigste tekenen van rouw bij dieren waargenomen bij Afrikaanse en Aziatische olifanten. Wanneer een olifant sterft, stoppen de anderen in de kudde vaak, verzamelen zich en raken het lichaam of de botten voorzichtig aan met hun slurf. Soms staan ze urenlang in stilte. Wat nog opmerkelijker is, is dat olifanten jaren later zijn gedocumenteerd die hun migratieroutes aanpassen om precies die plek te herbezoeken waar een familielid is gestorven.

Dit gedrag is waargenomen in het Amboseli National Park in Kenia, het Chobe National Park in Botswana, en in verschillende reservaten in India. Wetenschappers hebben beschreven hoe olifanten de skeletresten van familieleden benaderen, botten optillen en slagtanden strelen, alsof ze het individu erkennen dat ooit leefde. In tegenstelling tot andere dieren reiken hun rouwrituelen verder dan de onmiddellijke dood; ze blijven de herinnering eren, lang nadat het verlies heeft plaatsgevonden.

Wat betekent dit? Voor velen suggereert het dat olifanten een gevoel van geheugen, verdriet en familierelaties met zich meedragen dat vergelijkbaar is met dat van ons. 

Ze vergeten niet gewoon en gaan verder; ze herinneren zich, ze keren terug, ze rouwen. 

Ouders vinden het leuk om hun kinderen mee te nemen naar kinderboerderijen - vooral rond Pasen, om de pasgeboren lammetjes te zien. Ze lachen, maken foto's, aaien de zachte wol… Maar ze vertellen hun kinderen niet de waarheid: dat veel van deze lammetjes binnenkort geslacht zullen worden. Waarom nemen ze hen niet ook mee naar het slachthuis? Waarom laten ze alleen het begin van een leven zien dat ze niet mogen laten leven?

Dit is geen liefde voor dieren leren — dit is selectieve genegenheid aanleren, verpakt in ontkenning.
We verbergen het geweld omdat we diep van binnen weten dat kinderen er door zouden schrikken. En misschien zegt dat alles wat we moeten weten.

Het is 2025. We weten meer dan ooit over dierenwelzijn, intelligentie en emoties bij dieren. Toch blijven we toestaan dat wilde dieren in kooien en betonnen hokken worden opgesloten – voor ons vermaak. De prijs die zij daarvoor betalen, wordt pijnlijk zichtbaar in recente nieuwsberichten.

In Leipzig werden drie pasgeboren Amoertijgers afgemaakt. Hun moeder, tijgerin Joesjka, keerde zich na enkele uren van haar eerste worp af. De dierentuin besloot hen te laten inslapen "om lijden te voorkomen" – het met de hand grootbrengen van zulke dieren wordt immers als ongewenst beschouwd. Voor de directie misschien routine, voor het publiek schokkend.

En Leipzig staat niet alleen. In juli doodde de dierentuin van Neurenberg twaalf gezonde bavianen wegens ruimtegebrek. De lichamen gingen naar de roofdieren, alsof ze slechts overschot in een voorraadkast waren. In Denemarken vroeg de dierentuin van Aalborg het publiek om ongewenste huisdieren – konijnen, cavia's – te doneren als voer. Gezonde dieren, opgeofferd om het systeem draaiende te houden.

Dit zijn geen incidenten. Het zijn symptomen van een industrie die zichzelf in stand houdt door te fokken, te selecteren en te doden, alles achter de façade van educatie en conservatie. Maar laten we eerlijk zijn: als dierenlevens eindigen in een voerton of in de vriezer, is er niets educatiefs of beschermends aan. 

Er zijn wél alternatieven. Sanctuaries en opvangcentra bieden een veilige, permanente plek aan dieren die niet terug kunnen naar het wild. Geen shows. Geen fokprogramma's. Geen slacht "om de populatie gezond te houden". Alleen bescherming, rust en respect.

De vraag is niet of dierentuinen moeten veranderen. De vraag is waarom we ze überhaupt nog accepteren. Elk jaar sterven er gezonde dieren achter gesloten hekken – omdat er geen plek is, omdat hun genen niet "passen", omdat het publiek ze zat is.

Dieren verdienen beter. Niet morgen. Niet in een verre toekomst. Nu. Het is tijd om dierentuinen te sluiten en onze middelen te investeren in echte opvang en bescherming.

Lamsvlees is niet zomaar een woord voor vlees - het betekent baby-schapen.

De meeste lammetjes worden geslacht tussen de 6 en 8 weken oud, lang voordat ze de kans hebben gehad om te groeien, te spelen of een band met hun moeder op te bouwen.

Hetzelfde geldt voor kalfsvlees - het vlees van babykalfjes, die vaak binnen enkele dagen na de geboorte van hun moeder worden weggehaald. Hun vlees is bleek en mals omdat ze nog baby's zijn.

Deze dieren zijn geen "producten" - het zijn pasgeborenen, vol leven en vertrouwen. Denk hier eens goed over na de volgende keer dat je "lamskoteletten" of "kalfskoteletten" op een menukaart ziet staan. Achter die woorden schuilt een leven dat nog maar net begonnen is.

Stop met dierproeven – koop alleen vegan!

Wie betaalt, bepaalt. Degenen die betalen, hebben de macht.
Elke keer dat we dierlijke producten kopen of spullen die op dieren getest zijn, financieren en legitimeren we dat lijden.
Ons geld is een stem — en dieren betalen de prijs.

Niet minder dan 87,5% van het biomedisch onderzoek is inefficiënt en verspilling, zegt professor Michael Bracken. Dr. Frances Cheng (bron) Meer dan 95 procent van de medicijnen die met succes op dieren zijn getest, faalt uiteindelijk bij mensen. Ik heb dieren ontleed en geëxperimenteerd en was jarenlang voorstander van hun gebruik, totdat ik tijdens mijn eigen promotieonderzoek ontdekte dat dierlijke "modellen" de menselijke fysiologie niet weerspiegelen. Critici van dierproeven worden afgeschilderd als onwetenschappelijk, extreem of als pestkoppen wanneer ze zelfs de meest afschuwelijke experimenten bekritiseren. Maar de meest verachtelijke daad van experimentatoren is doen alsof zij slachtoffers zijn wanneer hun werk wordt bekritiseerd. Zie het volledige interview op: lockwoodfilm.com/test-subjects

Op deze beaglefokkerij worden elk jaar ongeveer 2000 #beagles gefokt.  

Het verhaal van Britches

Britches, een babymakaak geboren in 1985 aan de Universiteit van Californië, Riverside, werd bij de geboorte van zijn moeder gescheurd. Zijn oogleden werden dichtgenaaid en een sonarapparaat werd aan zijn hoofd vastgemaakt als onderdeel van een wreed zintuiglijke-deprivatie-experiment dat drie jaar zou duren.

Op slechts 5 weken oud werd Britches gered door de Animal Liberation Front (ALF) tijdens een inval waarbij meer dan 460 dieren werden bevrijd, waaronder katten, konijnen, ratten en duiven. De hartverscheurende beelden van Britches, huilend en alleen, werden gedeeld met PETA, die ze openbaar maakte — wat wereldwijd verontwaardiging veroorzaakte.

De publieke druk werkte: de universiteit stopte definitief met de oog-naai-experimenten, en 8 van de 17 onderzoeken die tijdens de inval werden verstoord, werden nooit hervat.

Hoewel het NIH beweerde dat het laboratorium aan "passende" normen voldeed, zag de wereld de waarheid: geen enkel experiment rechtvaardigt dat soort lijden. Het verhaal van Britches is een krachtige herinnering: wetenschap mag nooit ten koste gaan van mededogen.

"Vraag de experimentatoren waarom ze experimenteren op dieren, en het antwoord is: 'Omdat de dieren op ons lijken.' Vraag de experimentatoren waarom het moreel verantwoord is om op dieren te experimenteren, en het antwoord is: 'Omdat de dieren niet op ons lijken.'" - Charles Magel

Mannelijke kuikens worden levend in blenders gegooid of als afval weggegooid

In ons systeem heeft een kip meer ruimte in de oven dan ze ooit genoot toen ze leefde.

Mattheüs 23:37 - "Hoe vaak heb ik uw kinderen willen bijeenbrengen, zoals een hen haar kuikens bijeenbrengt onder haar vleugels, maar u wilde niet."

Dit tedere beeld van een moederkip die haar kuikens verzamelt, illustreert zorg en bescherming op een prachtige manier — zo mooi dat Jezus Zelf het gebruikte om Zijn liefde voor mensen te beschrijven.
Het is een van de zeldzame momenten waarop Hij zichzelf vergelijkt met een dier, waarmee Hij de diepe compassie en zachtheid belicht die de kip belichaamt.
En toch, kijk eens hoe we deze wezens tegenwoordig behandelen.
Degenen die betalen, hebben de macht. Ons geld is een stem — en dieren betalen de prijs.

Hier worden dagelijks honderdduizenden eieren 'gelegd', zonder dat er een kip aan te pas komt: zo werkt dat

DINTELOORD – Wie aan kippen en eieren denkt, denkt aan Barneveld. Maar 's lands kippenhoofdstad heeft er een geduchte concurrent bij: in het Brabantse Dinteloord worden dagelijks honderdduizenden eieren 'gelegd', zonder dat er een kip aan te pas komt.

Dénis van Vliet 22-08-25, bron

Een eierautomaat op het erf van Revyve zul je vergeefs zoeken. Toch produceert het jonge bedrijf op bedrijventerrein Nieuw-Prinsenland dagelijks duizenden kilo's eiwit voor snacks, koekjes en sauzen. Niet van echte eieren, maar van biergist – een restproduct uit de bierbrouwerij dat normaal gesproken als diervoer wordt gebruikt. 

"We leveren eigenlijk eieren die er niet als eieren uitzien", zegt ceo Cedric Verstraeten. "Voor de eindgebruiker zijn ze bijna net zo te gebruiken als gewoon ei, met minimale aanpassingen in het productieproces."

Revyve ontstond aan Wageningen University & Research (de vroegere Landbouwuniversiteit), waar twee biotechnologen ontdekten dat gist een verrassend goed alternatief is voor kippenei-eiwit. In 2019 richtten zij het bedrijf op met als missie duurzame voedselingrediënten te maken uit natuurlijke micro-organismen.

Wat begon als een laboratoriumexperiment, groeide dankzij samenwerking met een grote bierbrouwer en investeringen van onder meer Cosun (de voormalige Suikerunie) snel uit tot een demonstratiefabriek in Dinteloord, die sinds 2024 actief is. 

Maar wacht eens even. Saboteert Cosun daarmee niet zijn eigen markt? Het bedrijf werkt immers ook aan eiwitvervangers uit bonen en suikerbieten. Verstraeten: "Nee hoor, we vullen elkaar juist aan. Simpel gezegd: zij leveren het 'eigeel' – goed voor binding en romigheid. Wij leveren het 'eiwit', essentieel voor schuim, luchtigheid en structuur."

Wie de fabriekshal binnenstapt, ruikt meteen de niet onprettige geur van biergist. Het arriveert als een papachtig mengsel. "In feite zitten daarin onze eieren", zegt Verstraeten, wijzend op twee enorme tanks.

In een cilindermachine vol minuscule kogeltjes, vergelijkbaar met balletjes uit een kogellager, wordt het ei als het ware 'gebroken'. Daarna scheidt het proces het 'eigeel' van het 'eiwit', dat vervolgens wordt gedroogd. Aan het eind van de productielijn rolt een wit poeder van de band, dat sterk doet denken aan het proteïnepoeder dat sporters gebruiken.

Hoewel het bedrijf nog maar een jaar draait, levert Revyve al aan grote producenten van snacks en sauzen. Verstraeten zou graag verklappen aan wie, maar dat mag niet. "De afnemers willen hun concurrenten niet te veel voorsprong geven, en dat begrijp ik ook wel. De eierprijs is momenteel erg hoog door verschillende factoren, waaronder de Russische oorlog tegen 'eierland' Oekraïne. Dit is een goed en goedkoper alternatief."

Om te bewijzen dat 'Revyve-ei' niet onderdoet voor gewoon ei, laat hij zijn gasten – een verslaggever en een fotograaf – een muffin proeven. Voor twaalf muffins zijn normaal gesproken één tot twee eieren nodig. Het moet gezegd: de traktatie doet qua smaak en uiterlijk niet onder voor de traditionele variant. De muffins zijn luchtig, smeuïg en rijk van smaak, zonder dat er ook maar een druppel dierlijk ei aan te pas is gekomen.

Revyve heeft grote plannen voor de toekomst: het bedrijf denkt aan een grotere productiefaciliteit. "Misschien daar," zegt Verstraeten, terwijl hij buiten staat en wijst naar een stuk grasland.

Varkens zijn zeer intelligente dieren - zelfs slimmer dan honden, volgens meerdere onderzoeken. 
Ze kunnen hun naam leren, puzzels oplossen en tonen emotionele complexiteit. Van nature zijn varkens schone, sociale en nieuwsgierige wezens. Maar in de vleesindustrie wordt hen elke uiting van wie ze zijn ontzegd.

Ze leven in kale kooien, zonder stimulatie, zonlicht, of zelfs iets eenvoudigs als een speeltje.
Wat we op deze foto's zien is niet de aard van varkens — het is het resultaat van een systeem dat voelende wezens reduceert tot producten.
God weigerde letterlijk om een slechte stad te vernietigen vanwege haar dieren, en zo behandel JIJ Zijn kinderen?
God spreekt in Jona 4:11: "En zou Ik dan geen ontferming hebben over de grote stad Ninevé, waarin meer dan honderd twintigduizend mensen zijn die hun rechterhand niet kennen van hun linker — EN OOK VEEL DIEREN?"

 Degenen die betalen, hebben de macht. Ons geld is een stem — en dieren betalen de prijs.

Duizenden mensen die zeggen dat ze van dieren houden, gaan één of twee keer per dag zitten om te genieten van het vlees van wezens die volledig zijn beroofd van alles wat hun leven de moeite waard zou kunnen maken, en die het vreselijke lijden en de angst van de slachthuizen hebben moeten doorstaan.
~ Jane Goodall

In mei 2019 drongen 126 dierenactivisten, afkomstig uit binnen- en buitenland, de varkensstal in Boxtel binnen om de wereld te laten zien hoe erbarmelijk de omstandigheden waren. Tegelijk protesteerden zo'n 125 anderen buiten de stal. Vanwege de toegenomen spanning, onder meer doordat boeren sympathisanten toestroomden, sloot de politie de staldeuren — niet uit angst dat de dieren zouden worden vrijgelaten, maar om een confrontatie te voorkomen. Er ontstonden schermutselingen: voertuigen van activisten werden in de sloot geduwd. Na ongeveer tien uur kwam de bezetting tot een einde. 

Aanvankelijk legde een politierechter geldboetes van 300 euro en een voorwaardelijke gevangenisstraf van twee weken op aan de activisten. Dat veranderde echter in 2024: het gerechtshof in Den Bosch sprak zestig van de activisten vrij. Het oordeel was dat de staldeuren niet waren geforceerd, de actie vreedzaam was en dat het noodzakelijk kon zijn voor activisten om de situatie zelf te zien om misstanden aan het licht te brengen.

Van actie tot organisatie

De confrontatie in Boxtel was het startsein voor de oprichting van de organisatie Farmer Defence Force (FDF). Oorspronkelijk een informele WhatsApp- en Facebookgroep, groeide FDF uit tot een prominente actiegroep die zich verzette tegen stalbezettingen, stikstofbeleid en dierenrechtenactivisme. FDF-loketten verschenen op de agenda van landelijke protesten, soms met harde taal en intimidatie van activisten. Nadat de vrijspraak bekend werd, zei voorman Mark van den Oever dat leden gewapend waren om toekomstige stalbezettingen te verhinderen. Hij deelde zelfs bordjes uit om op stallen te plaatsen: "Onder bescherming van FDF—ren weg als je dit ziet."  

De NCTV (Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding) noemde FDF in haar rapporten vanwege hun steeds intensere retoriek en acties die als polariserend werden gezien. Dit betrof onder meer intimidatie, blokkades, het gebruik van vuurwerk tegen de politie en bedreigingen richting politici en activisten.

In juli 2020 deed een Nederlandse politicus aangifte tegen leden van Farmers Defence Force wegens doodsbedreigingen. Daarnaast werd de organisatie door de Reclame Code Commissie berispt vanwege misleidende reclame over het boerenleven. Dierenbeschermingsorganisatie Ongehoord beschuldigde FDF-voorzitter Mark van den Oever van dierenmishandeling in zijn varkensstallen. Verder werd in 2020 een 17-jarige jongen gearresteerd wegens poging tot doodslag na een tractorincident tijdens boerenprotesten. Ook zijn er meldingen van intimidatie door leden van FDF richting burgers en boeren.

Waarom protesteerden de activisten eigenlijk?

De Boxtel-bezetting was bedoeld om de verborgen realiteit in de stal zichtbaar te maken en misstanden te ervaren. Voor activisten was het cruciaal om met eigen ogen te zien waarom stallen in zo'n slechte staat verkeerden. De vrijspraak vormt juridisch gezien een precedent voor dit soort directe vormen van protest.  

Deze foto toont varkens (bij slachthuis VION in Boxtel) met een zichtbare tumor. Ook dieren met ernstige gezondheidsproblemen worden vaak zonder adequate inspectie naar het slachthuis gebracht. Tumoren worden niet altijd verwijderd, waardoor kankercellen in het vlees kunnen achterblijven. Dit roept ernstige vragen op over dierenwelzijn en voedselveiligheid.

Koe eruit en soja erin voor de Twentse melkboeren Bart en Tom Grobben. (bron)

Opgegroeid met biefstuk en charcuterie, maar ex-slager start nu 'vegan' catering: "Mijn vader keek me eerst heel vreemd aan": Lichterveldenaar Pieter Vanderper. (bron)

Er waren veel boze boeren en politici afgelopen vrijdag, na de presentatie van de nieuwe stikstofplannen. Maar er zijn ook boeren die al eerder gekozen hebben voor een transitie en anders kijken naar de huidige crisis. Zoals de 26-jarige boer Mark Venner uit Baexem die de melkveehouderij, die al twee eeuwen in het bezit is van zijn familie, ombouwt tot onder meer een voedselbos. (bron)

Melkveehouder wordt akkerbouwer
Hij en zijn vrouw verkochten hun melkvee en fosfaatrechten omdat ze in de bebouwde kom van Oud Zevenaar zaten en hun grond in Natura 2000 gebied lag. In Loil tussen Didam en Arnhem, boert Theo Nieuwenhuis nu sinds drie jaar. Als akkerbouwer. Hij pioniert. (bron)

"Zijn groente en fruit diervrij? Niet helemaal, vindt akkerbouwer Joost van Strien. Vaak wordt dierlijke mest gebruikt om de gewassen te laten groeien.

Hij stapte daarom over op maaimeststoffen van bloemen en planten en kreeg daarvoor als eerste Nederlandse boer het internationale Biocyclic Vegan-keurmerk." (bron)

"Toonders bezit 27 hectare wei- en maisland, waarop hij tot drie jaar geleden tachtig melkkoeien hield. Ook had hij 750 vleesvarkens. Dat is te klein en bovendien had ik geen opvolger. Maar het idee om mammoetgras te verbouwen, spreekt mijn kinderen wél aan. Het is doorgekweekt uit olifantsgras, dat drieënhalve meter hoog wordt, en groeit nu tot zes meter hoog. De oogst moet als grondstof dienen voor bouwmaterialen, kunststoffen en energie. ...Afzetmogelijkheden zijn hoogwaardige toepassingen zoals bioplastics, biohoutskool en biobrandstoffen.' (bron)

Dieren verbranden levend, jaar na jaar. En niemand grijpt écht in.

Duizenden dieren gaan ieder jaar levend in vlammen op in Nederlandse stallen. De cijfers zijn bekend. De oorzaken ook. En toch verandert er vrijwel niets.

In 2023 alleen al waren er 43 stalbranden in Nederland. Daarbij kwamen ruim 37.000 dieren om. In 2022 lag het aantal dode dieren zelfs boven de 130.000 — vooral door enkele grote branden in de intensieve veehouderij. Het zijn aantallen die bij mensenlevens een nationaal trauma zouden veroorzaken. Maar hier blijven ze onder de radar.

Stalbranden komen jaarlijks voor. En bijna elk jaar klinkt hetzelfde riedeltje: het was elektra, het was een apparaat, het was broei, of het was "niet meer te achterhalen". En intussen wordt er in veel gevallen géén brandalarm geïnstalleerd, laat staan een sprinkler of noodplan. Alsof deze dierenlevens geen enkele waarde vertegenwoordigen.

Geen ontsnappen mogelijk

De dieren die in stallen opgesloten zitten, hebben geen schijn van kans. Ze zitten met honderden, vaak duizenden tegelijk in een afgesloten ruimte. Geen vluchtweg. Geen nooduitgang. Geen toezicht. Als de brand eenmaal uitbreekt, is het al te laat. Velen sterven direct door verstikking of hitte, anderen blijven achter met gruwelijke verwondingen.

Animal Rights ontving recent nog beelden van een stalbrand in België. Koeien die het hadden overleefd lagen zwaar verbrand in de blakende zon. Hun huid los, wonden open, lippen weggebrand. Geen veterinaire zorg, geen schaduw, geen beschutting. Alsof hun lijden er niet toe doet. (foto's en informatie van AR)

Nog altijd géén verplichting voor brandmelders

Wat veel mensen niet weten: in Nederland is het niet verplicht om een brandmelder te hebben in een stal. Je leest het goed. In gebouwen waar duizenden levende wezens bijeen zitten, is het niet wettelijk geregeld dat er een waarschuwingssysteem moet zijn.

Er bestaan actieplannen, nota's, evaluaties — maar concrete regelgeving? Die blijft uit. Alleen nieuwe stallen (vanaf 2014) moeten aan extra eisen voldoen. Maar oude stallen? Daar gebeurt vaak niets. Geen keuring, geen controle, geen bescherming.

Vreemde verhalen, stilzwijgen en schuldverschuiving

Soms lees je bizarre verklaringen: midden in de zomer zou er een houtkachel zijn aangezet in een oude stal. Of een aggregaat zou "spontaan" vlam hebben gevat. Er worden machines gebruikt tijdens hittegolven, zonder toezicht. Als dierenliefhebber vraag je je af: wie doet dit hun aan?

Maar in media gaat het zelden over de dieren. De koppen luiden steevast: "Boer verliest alles in brand". Niet: "Duizenden dieren levend verbrand". Alsof hun dood bijzaak is. En wat je op straat soms hoort — dat branden weleens financieel uitkomen voor de boer, of dat verzekeraars vraagtekens zetten bij de omstandigheden — dat wordt nergens benoemd.

En dus blijft het systeem draaien. Zonder verantwoordelijkheid. Zonder bescherming. Zonder empathie.

Laat de cijfers voor zich spreken

• In 2023: 43 stalbranden, > 37.000 dode dieren

• In 2022: ruim 130.000 dieren dood in stallen

• In de meeste gevallen: geen brandmelding, geen sprinklers, geen ontsnappingsmogelijkheid

• Oorzaken vaak: elektrische installaties, werkzaamheden, onbekend

• Regelgeving ontbreekt: geen verplichte keuringen, geen brandveiligheidsnormen voor bestaande stallen

Dieren verdienen veiligheid, net als ieder ander levend wezen. Zolang de overheid niets verplicht en de sector zwijgt, moeten dierenactivisten blijven spreken. Voor die duizenden dieren die geen kant op konden. Wie dit wil stoppen, hoeft niet te wachten op regels of politici — je kunt vandaag al kiezen: stop met dieren eten. 

Het verborgen leed van gefokte konijnen

Konijnen zijn wereldwijd het derde meest gefokte dier voor vlees, maar in veel landen genieten ze bijna geen wettelijke bescherming. In de industriële konijnenhouderij worden deze gevoelige dieren meestal gehouden in piepkleine kooien met minder ruimte dan een A4'tje per konijn — nauwelijks genoeg om zich om te draaien of rechtop te staan.

Volgens rapporten van Compassion in World Farming en Eurogroup for Animals worden er alleen al in de EU meer dan 330 miljoen konijnen per jaar gefokt — de meeste in batterijkooien zonder verrijking, met een vaste vloer en zonder toegang tot buiten.

Ze kunnen niet springen, graven of natuurlijk gedrag vertonen. Velen lijden aan pijnlijke verwondingen, extreme stress, en worden geslacht als ze slechts 8–12 weken oud zijn.

👉 Konijnen zijn sociale, intelligente wezens die angst en pijn voelen. Steun geen industrieën die hen behandelen als wegwerpartikelen.

Koop geen bont of 'nepbont'

Veel artikelen die als "nepbont" worden aangeduid, zijn in werkelijkheid gemaakt van echt dierenbont – vaak van konijnen, wasbeerhonden of katten – vooral in de fast fashion. Verkeerde etikettering komt schokkend vaak voor, en echt bont is soms goedkoper te produceren dan kwalitatieve synthetische alternatieven. Onderzoeken in het Verenigd Koninkrijk, de EU en de VS (zoals door Humane Society International) hebben herhaaldelijk echt bont aangetroffen dat onterecht als "nep" is gelabeld. Merken weten dat consumenten dierenleedvrije mode willen – maar dat betekent niet dat ze eerlijk zijn. Ze profiteren van de verwarring.

👉 Wil je de bontindustrie niet steunen, vermijd dan álle bont – zelfs zogenaamd "nepbont". Neem geen risico. Draag geen dierenleed.

De realiteit van foie gras

Foie gras – wat "vette lever" betekent in het Frans – wordt geproduceerd door eenden of ganzen meerdere keren per dag met geweld door een metalen buis via hun keel te voeren. Dit wrede proces, gavage genoemd, zorgt ervoor dat hun lever tot wel 10 keer de normale grootte opzwelt, wat leidt tot pijn, orgaanfalen en een langzame, pijnlijke dood.

Talrijke undercoveronderzoeken hebben vogels onthuld die hijgend van stress zijn, te ziek om te staan, sommigen met bloed uit de snavel of bedekt met braaksel. Veel dieren sterven voor de slacht aan gescheurde organen. Foie gras is door dierenartsen veroordeeld en in meerdere landen verboden, maar de industrie blijft doorgaan waar winst belangrijker is dan mededogen.

In een aflevering van JachtTV op YouTube zie je een jager genaamd Björn van de Veen uit Friesland, die laat zien hoe je een weerloze en angstige vos uitgraaft, hem laat vluchten en van dichtbij neerschiet. En dat met z'n vieren...

Ook in Nederland staan jagers erom bekend katten te doden en ze te dumpen zonder te kijken of ze een eigenaar hebben.

In 2007 redde Four Paws International de voormalige dansbeer uit de dierentuin van Shumen in Bulgarije. Sindsdien woont Lady M in het Dancing Bears Park Belitsa, dat zij samen met de Fondation Brigitte Bardot beheren. Hier zie je haar in 2020 te midden van de Valentijnsverrassing van het Four Paws-team.

Een man redde een zwaargewonde vos en vond zijn nieuwe beste vriend. Langs de kant van een snelweg werd een rode vos, genaamd Cropper, gevonden en gered in Tunbridge Wells, Engeland, door The Fox Project. De organisatie kon hem niet terugzetten in het wild, maar toen verscheen gepensioneerd ingenieur Mike Trowler.

Zie ook: de Jager die dierenrechtenactivist werd
https://www.instagram.com/emptycages.vegan 

Al meer dan zes decennia wordt de gruwelijke behandeling van dieren op schepen voor levend transport in de schaduw gehouden. Elk jaar worden miljoenen dieren — voornamelijk schapen en runderen — op elkaar gepropt op schepen en over oceanen vervoerd, vaak wekenlang, terwijl ze onvoorstelbaar lijden.

In de verzengende hitte storten veel dieren in door uitdroging en uitputting. Sommigen worden letterlijk levend gekookt en sterven langzaam in temperaturen die boven de 40–50°C uitkomen, in hun eigen uitwerpselen.

Ze krijgen geen voedsel of schoon water, en sommigen zijn te ziek of gewond om te kunnen staan, en worden doodgetrapt door andere dieren. Ziekte, onbehandelde wonden en paniek zijn alledaags — en wanneer ze eindelijk aankomen op hun bestemming, wacht hen vaak een brute slachting, zonder enige van de bescherming die ze in hun thuisland zouden krijgen.

Onderzoeken (zoals die van Animals Australia en onafhankelijke klokkenluiders) hebben dit lijden keer op keer blootgelegd — en toch gaat de handel door, onder een sluier van geheimhouding en winstbejag.

Er bestaat geen "diervriendelijk" transport. Alleen stilte, lijden en de zee.

Spreuken 12:10 
De rechtvaardige zorgt goed voor zijn vee, maar het hart van de goddelozen is wreed.

De video waarin je ziet dat de dieren beestachtig worden vervoerd en gebruikt mag niet worden getoond, maar de leren schoenen die ervan gemaakt worden wel. 

Vissen zijn geen groenten. Het zijn dieren — met hersenen, zenuwstelsels en het vermogen om pijn te voelen. Neurowetenschappelijk onderzoek bevestigt dat vissen niet alleen pijn ervaren, maar ook angst, stress, en zelfs herinneringen hebben.

Wanneer ze uit het water worden gehaald, stikken ze langzaam. Vaak duurt het tot 20 minuten voordat ze sterven — een dood vol paniek en pijn. Hun kieuwen klappen in, hun organen vallen uit, terwijl ze wanhopig naar zuurstof happen — een verschrikkelijk en angstaanjagend einde.

Sommige mensen beweren dat "planten ook pijn voelen", maar dat is onjuist. Planten hebben geen hersenen, geen centraal zenuwstelsel en geen bewustzijn — ze kunnen geen pijn lijden.

Vissen voelen pijn — en vissen zijn geen planten

👉 Lijden vereist bewustzijn. En vissen lijden wel degelijk.

Seksueel misbruik van dieren: van oude rituelen tot moderne industrie 

Seksueel geweld tegen dieren is geen geïsoleerd probleem van een paar gestoorde individuen. Het heeft wortels in de oudheid, vindt nog steeds plaats in rituele en religieuze contexten én gebeurt dagelijks binnen de zogenaamde "normale" vee-industrie.

Heidense rituelen en mythologie

In oude culturen en religies komt seks met dieren regelmatig voor in symboliek, mythologie en soms ritueel.

• De Griekse god Pan wordt vaak afgebeeld als een man-geit en verbonden aan seksualiteit, vruchtbaarheid en natuur. In sommige klassieke beelden is Pan zelfs in seksuele handeling met een geit te zien.

• De mythe van Leda en de Zwaan, waarin Zeus in de vorm van een zwaan een vrouw verkracht, is een bekend voorbeeld van seksuele vermenging tussen goden (in dierlijke vorm) en mensen.

• In de Noorse mythologie verandert Loki zich in een merrie en paart met een hengst.

Ook in prehistorische kunst, zoals in Sagaholm (Zweden) en Kanozero (Rusland), zijn afbeeldingen gevonden van mannen die seks lijken te hebben met dieren zoals paarden of rendieren. Deze worden door sommige wetenschappers geïnterpreteerd als rituele of seksuele symboliek.

Religieuze uitspraken

De islamitische geleerde Zakir Naik citeerde een Sahih Hadith waarin letterlijk wordt gesteld dat een man seks mag hebben met een schaap of geit om zijn lusten te bedwingen, mits het dier daarna wordt gedood en het vlees niet door zijn gemeenschap wordt gegeten. Opmerkelijk is dat Zakir Naik in maart 2015 werd onderscheiden met de prestigieuze King Faisal International Prize (Service to Islam) – een van de hoogste erkenningen in de islamitische wereld. De prijs werd toegekend aan hem als erkenning voor zijn "uitzonderlijke diensten aan de islam", met name als een internationaal bekend prediker (via Peace TV) en autoriteit in vergelijkende godsdienststudies.

De vee-industrie: genormaliseerd misbruik

Wat veel mensen niet weten, is dat ook in de industriële veehouderij seksuele handelingen met dieren routinematig plaatsvinden, onder het mom van "productie".

• Vrouwelijke koeien, varkens en schapen worden kunstmatig geïnsemineerd. Dit houdt in dat een mensenarm via de anus wordt ingebracht om de baarmoederhals vast te houden, terwijl sperma via een buis in de vagina wordt gespoten.

• Het sperma komt van mannelijke dieren die worden afgetrokken met kunstmatige middelen, vaak met behulp van fantoomdieren of elektro-ejaculatie.

• In de industrie wordt de term "rape rack" (verkrachtingsframe) daadwerkelijk gebruikt om het stalen frame aan te duiden waarin het vrouwtje wordt vastgezet voor inseminatie.

Hoewel wettelijk toegestaan, is er moreel nauwelijks verschil met seksuele uitbuiting. Het dier heeft geen keuze, geen stem, en wordt louter als gebruiksobject behandeld.

📚 Bronnen (verkort en eenvoudig):

• Engendering North European Rock Art – Lahelma, Goldhahn (ResearchGate)

• Zakir Naik citaat (via Kreately.in)

• Afbeelding van Pan en geit: besproken op Reddit - AskHistorians

• Inseminatiepraktijken: zie rapporten van PETA, Animal Equality en The Guardian

De focus van Hayek Hospital ligt op het ondersteunen van genezing door voeding, een visie die teruggrijpt op Hippocrates, de grondlegger van de moderne geneeskunde. Hippocrates, die leefde in het oude Griekenland, wordt vaak geciteerd met de uitspraak: 

"Laat voedsel uw medicijn zijn en medicijn uw voedsel."

Hippocrates at zelf geen vlees en onderstreepte het belang van voeding als een essentieel onderdeel van gezondheid en herstel.

Tot op de dag van vandaag leggen artsen wereldwijd de eed van Hippocrates af, waarin zij zich verbinden tot ethische zorg en het welzijn van hun patiënten, een traditie die de rol van voeding en preventie in de geneeskunde erkent.

Hayek Hospital belichaamt deze oude wijsheid in een moderne context door gezonde, plantaardige voeding centraal te stellen in de medische zorg.