Verandering begint bij het durven zien

Steeds vaker hoor je: "Ik kijk geen nieuws meer - er verandert toch niks." Maar dat perspectief bevordert onwetendheid en gemakzucht. Wie wegkijkt, neemt gemakkelijk ongenuanceerde standpunten over of ziet niet hoe ernstig bepaalde problemen zijn. Hetzelfde fenomeen zien we bij dierenleed: mensen kijken weg omdat ze denken dat één persoon daar geen verschil maakt. 

Dat is simpelweg niet waar. Onderzoek van Animal Charity Evaluators laat zien dat je met de keuze voor een plantaardig dieet gemiddeld 105 dieren per jaar spaart. Door niet weg te kijken, door te erkennen en bewust te handelen, leg je de basis voor échte verandering. Juist het collectieve wegkijken geeft het kwaad ruimte om te groeien. Dáár ontstaat de onbalans — niet door onmacht, maar door onwil. Het is niet dat mensen niets kunnen doen, maar dat ze ervoor kiezen niets te doen. Balans vereist betrokkenheid. Iedereen draagt verantwoordelijkheid; we betalen geen huur in geld, maar in zorg, aandacht en actie voor de wereld die ons draagt. Die inzet kan vele vormen aannemen. Door te kiezen voor een plantaardig dieet red je jaarlijks tientallen dierenlevens. Door je tijd te geven aan eenzame ouderen, herstel je menselijke verbinding. En door een blog te starten waarin je het nieuws in context plaatst, help je anderen voorbij de ruis van eenzijdige berichtgeving te kijken.

Verandering begint bij het durven zien — en het weigeren om weg te kijken.

Neem je verantwoordelijkheid. Op alle vlakken. Voor George Floyd stond men massaal op de barricades, maar bij de brute moord op de Oekraïense vluchteling Iryna Zarutska kijken ze collectief weg. Selectieve verontwaardiging is ook een vorm van onrecht.

Sinds de escalatie in oktober 2023 zijn naar schatting meer dan 70.000 Palestijnen omgekomen.

Sinds 1996 zijn in totaal naar schatting 6 tot 7 miljoen mensen overleden als gevolg van conflicten en geweld in Congo.
Sinds de burgeroorlog in Soedan begon in april 2023, zijn naar schatting 150.000 mensen omgekomen.
Sinds het begin van de oorlog in 2015 zijn naar schatting 377.000 mensen omgekomen in Jemen.

Waar blijven al deze demonstraties? Waarom moeten we steeds kiezen tussen moslims en zionisten en bemoeit elke partij zich met deze ver van onze bed show. Wanneer komt er een volksvertegenwoordiger die zich bekommert om zijn eigen volk en de dieren? En wanneer gaan ouders zich echt bekommeren om de toekomst van hun kinderen en wat realiteitszin toepassen? De cijfers over demografie en criminaliteit voorspellen een zorgwekkende toekomst, toch offeren ze hun dochters op het altaar van Europa en sturen ze hun zonen zich te moeien met de twee genetische broers van een andere familie die al in de baarmoeder ruzie met elkaar hadden (er zijn parallellen met 11 september 2001 en 7 oktober 2023, maar die laat ik nu even buiten beschouwing). Hun kleinkinderen groeien op in een samenleving waarin anti-Europese sentimenten steeds normaler worden. Zonder culturele wortels, historisch besef of geloof staan ze weerloos tegenover ideologieën die hun identiteit ondermijnen. De opmars van islamitische normen kan leiden tot sociale achteruitgang, vooral voor vrouwen, terwijl genderideologie hun mentale stabiliteit aantast. Ze beginnen hun leven met een achterstand nog vóór hun eerste ademhaling.