Charlie Kirk

De laatste keer dat politiek mij zo diep raakte, was bij de moord op Pim Fortuyn. Het idee dat iemand een andersdenkende simpelweg kan afschieten, is het toppunt van fascisme: een daad die niet voortkomt uit overtuiging, maar uit moreel failliet en een duister hart.

Ter verduidelijking, wat is fascisme?

• ideologisch gemotiveerde intolerantie,

• morele absolutie ("wij zijn goed, jij bent slecht"),

• demonisering en ontmenselijking van andersdenkenden,

• legitimering of vergoelijking van geweld tegen "verkeerde" mensen,

• het idee dat debat overbodig of gevaarlijk is.

Dat zijn fascistische mechanismen, ongeacht of ze links of rechts voorkomen.

Nu, bijna twintig jaar later, hoor ik dezelfde retoriek opnieuw opduiken. Dezelfde mechanismen: haat, demonisering, ontmenselijking. En opnieuw is er een spreker vermoord - wederom vanuit extremistisch-linkse hoek. Een ideologische stroming die zich progressief noemt, maar structureel ieder tegengeluid als verdacht, gevaarlijk of "onmenselijk" bestempelt.

Ik herkende veel in Charlie (al ben ik het niet met alles wat hij zei eens): zijn woorden, zijn observaties, zijn ontwikkeling door de jaren heen. Hij benoemde wat ik zelf vaak heb aangedragen. En nu is een goedhartig mens — een vader, een partner, een kind — uit het leven gerukt. Niet door argumenten, niet door debat, maar door haat. Door het onvermogen om met woorden te strijden.

Het patroon is bekend. Het begint met negeren. Dan volgen lastercampagnes, het bewust uit hun context trekken van uitspraken, het liegen, het demoniseren van intenties. Totdat het klimaat zó vergiftigd is, dat iemand die spreekt over rede, begrenzing en verbinding wordt neergezet als vijand — en uiteindelijk uit de weg wordt geruimd.

Wat hier zichtbaar wordt, is geen incident, maar een ideologie die haar eigen samenleving wantrouwt en veracht. Een ideologie die het eigen volk niet ziet als iets om te beschermen, maar als iets dat herschapen, heropgevoed of desnoods opgeofferd moet worden. Waar afwijking van de dogma's niet wordt bestreden met argumenten, maar met morele vernietiging.

Ik was diep geraakt door zijn dood. Ik volgde zijn debatten al geruime tijd, zoals ik vroeger de stukken van Pim Fortuyn in Elsevier las. Maar ik ben nu een realisatie rijker — en ik vermoed velen met mij. Het maakt uiteindelijk weinig uit hoeveel feiten je aandraagt of hoe oprecht je intenties zijn. Je voert geen debat met een mens, maar met een ideologie die zich in mensen heeft genesteld.

Die ideologie luistert niet. Ze kent geen zelfreflectie, geen metafysisch besef, geen culturele worteling. Door tunnelvisie en morele zelfrechtvaardiging resteert slechts vijandschap.

Niets wat jij zegt of doet zal dat veranderen.

Het is een ideologie die haar eigen volk zó veracht, dat zij liever alles vernietigt dan haar greep los te laten. Zoals aan Sun Tzu wordt toegeschreven:

"An evil enemy will burn his own nation to the ground to rule over the ashes."