Het Israël van de Bijbel versus het moderne Israël

Het Israël van vandaag versus het Bijbelse Israël

Veel mensen nemen aan dat het Israël van vandaag hetzelfde is als het Bijbelse Israël, maar een nauwkeurige lezing van de Bijbel toont iets anders. Het Israël dat in Openbaringen en andere profetieën wordt beschreven, verschilt fundamenteel van de huidige natiestaat. Zo wordt in de profetieën gesproken over een land zonder hoge muren, omringd door natuurlijke grenzen, en een volk dat de ware boodschap van God volgt. Het huidige Israël voldoet hieraan niet: het is een moderne politieke entiteit, een natiestaat met grenzen, muren en een bevolking die grotendeels het jodendom beoefent.

Christelijke steun voor Israël: een kritische blik

Veel christenen zien het huidige Israël als vervulling van Bijbelse profetieën en steunen het daarom hartstochtelijk. Ze verbinden hun geloof, culturele sympathie en eindtijdverwachtingen aan het moderne Israël. Maar het is cruciaal te beseffen dat dit land niet hetzelfde is als het Israël van de Bijbel.

De Joden die er vandaag leven, volgen het jodendom en geloven niet dat Jezus de zoon van God is. Hun religie en levenswijze hebben geen directe relatie met de christelijke interpretatie van de Bijbelse profetieën. Wie christelijke steun aan Israël geeft, moet zich goed bewust zijn van deze realiteit: men steunt een moderne natiestaat en een volk met eigen geloofsovertuigingen, niet het Bijbelse Israël dat in Openbaringen en andere profetieën beschreven wordt.

Messiaanse Joden: een kleine maar groeiende groep

Van de totale bevolking van Israël (ruim 9 miljoen) vormen Messiaanse Joden ongeveer 0,15% tot 0,2%. Hoewel het een relatief kleine groep is, groeit de Messiaanse beweging in Israël opvallend snel — zelfs drie keer sneller dan de algemene bevolkingsgroei. Deze Joden geloven dat Jezus (Yeshua) de Messias is, maar blijven vaak trouw aan Joodse tradities en gebruiken. Ze beschouwen zichzelf niet als christenen in de traditionele zin, maar als Joden die geloven in de Messias. Tegelijkertijd voelen ze zich verbonden met de christelijke kerk, die volgens hen heeft bijgedragen aan het ontstaan van de moderne Messiaanse beweging.

De acceptatie van Jezus als Messias — en dus het christelijke geloof — staat echter haaks op het vasthouden aan Joodse tradities. Dat is waar Messiaanse Joden een brug proberen te slaan, maar die brug is theologisch en historisch behoorlijk controversieel.

Waarom het schuurt

• Jezus' leer versus de Wet: In het Nieuwe Testament, vooral in de brieven van Paulus, wordt duidelijk dat het geloof in Christus het oude verbond vervult — en dat rituelen zoals besnijdenis, voedselwetten en tempeldienst niet langer noodzakelijk zijn voor redding.

• Traditie versus genade: Het christendom benadrukt redding door genade, niet door werken of rituelen. Als je Jezus accepteert als de Messias, dan is volgens klassieke christelijke leer de oude wet vervuld — en dus niet meer bindend.

• Messiaanse paradox: Messiaanse Joden zeggen: "Wij geloven in Jezus én houden vast aan de Wet." Maar dat roept de vraag op: als je gelooft dat Jezus de vervulling is, waarom dan vasthouden aan rituelen die volgens het Nieuwe Testament zijn overstegen?

Bewuste reflectie voor christenen

Christenen moeten zich grondig vergewissen van wat ze steunen en waarom. Ongecontroleerde emotionele of eschatologische verbondenheid kan leiden tot een verkeerd begrip van de Bijbel en het vervagen van de kern van hun eigen geloof. Bewuste reflectie is essentieel: steun mag nooit losstaan van kennis en feitelijke context.

Conclusie

Het is van groot belang dat gelovigen het verschil begrijpen tussen het moderne Israël, de Messiaanse beweging en het Bijbelse Israël. Alleen door feiten, Bijbelse context en historische realiteit te combineren, kan men een weloverwogen houding aannemen die zowel geloofsgetrouw als kritisch is. Christenen moeten hun steun baseren op begrip, niet op aannames of emotie, zodat hun handelen werkelijk in lijn is met de boodschap van God en de profetieën van de Bijbel.

In het christelijk geloof ligt de kracht niet in stenen of grenzen, maar in de geestelijke verbondenheid met God. Het verdwijnen van het moderne Israël zou de essentie van het geloof niet aantasten. Gods beloften zijn niet gebonden aan geografische locaties of fysieke relicten. Zelfs het lichaam van Mozes werd door God weggenomen — niet zonder reden. Het was een teken dat het geloof niet draait om plaatsen, monumenten of menselijke lichamen, maar om trouw, geloof en de innerlijke relatie met Hem. Zodra mensen hun blik afwenden, grijpen ze naar beelden en afgoden, zoals het gouden kalf. Maar God is niet te vangen in vorm of materie. Hij is overal — en vraagt om een zuiver hart, geen tastbare verering.