Manifestatie: een belediging aan de realiteit en een ontkenning van vrije wil
De moderne manifestatiebeweging stelt dat men door te visualiseren of "positief te denken" alles kan bereiken wat men verlangt: rijkdom, succes, liefde, gezondheid. Het klinkt verleidelijk, maar het is zowel onjuist als moreel problematisch.
Neem bijvoorbeeld mensen die ontvoerd zijn of gevangen zitten in situaties van extreme kwetsbaarheid. Dagelijks strijden zij voor hun overleven, afhankelijk van toevallige omstandigheden en de hulp van anderen. Suggesties dat zij simpelweg hadden kunnen "manifesteren" dat een redder zou komen, zijn absurd en beledigend. Of denk aan mensen die honger lijden door oorlog, armoede of klimaatcrisis. Hun situatie is het resultaat van systemische factoren buiten hun controle. Te impliceren dat hun lijden kan worden weggewist door mentale visualisaties is niet alleen naïef, het is een morele misstap: het legt schuld bij het slachtoffer, terwijl de echte wereld macht, beleid en omstandigheden vereist om te veranderen.
Bovendien is manifestatie in strijd met fundamentele morele en bijbelse principes. Volgens veel religieuze tradities, inclusief het christendom, hebben mensen een vrije wil gekregen. Deze vrije wil is bedoeld om keuzes te maken die de wereld werkelijk beter maken – door actie, empathie en zorg voor anderen. Liefde, bijvoorbeeld, is niet iets dat passief kan worden "gemanifesteerd". Wie werkelijk liefde wil ontvangen, kan die liefde ook actief geven: helpen in een dierenasiel, boodschappen doen voor ouderen, tijd besteden aan mensen in nood. Het mooie is dat liefde, door gedeeld te worden, vaak vanzelf wordt ontvangen. Het vereist geen magische gedachten, maar echte daden.
Het idee dat het universum al je wensen vervult als je er maar genoeg in gelooft, is niet alleen een luxe-illusie voor de welgestelden, het is ook een cynische industrie die profiteert van naïviteit en wanhoop. Boeken, seminars en social media-guru's verkopen hoop zonder actie en negeren volledig dat de wereld functioneert op echte inspanning, solidariteit en systemische verandering. Hun boodschap is comfortabel, maar leeg en gevaarlijk: het creëert schuldgevoel bij mensen die lijden en moedigt hen aan passief te blijven, terwijl echte oplossingen actie vereisen.
Kortom, manifestatie is niet alleen ineffectief, het is een belediging aan de realiteit van menselijke ervaringen en een ontkenning van onze morele verantwoordelijkheid. Vrije wil is geen tool voor passief wensen, maar een gave om werkelijk verschil te maken. Wie dit begrijpt, richt zijn energie op actie, empathie en solidariteit – en dát is de manier waarop de wereld echt verandert.