Een multiculturele samenleving is eenheid in een gedeelde identiteit. 
Niet afscheiding, discriminatie en polarisatie.
In multiculturele en liberale landen, waar democratisch is gekozen voor een diverse samenstelling - zoals Zweden, Denemarken, Nederland, België, de VS, Duitsland en het VK - zou juist alles in het werk gesteld moeten worden om polarisatie te voorkomen. Als diversiteit en inclusie tot de kern van de nationale identiteit behoren, moet men waken voor het ontstaan van gescheiden werelden. In de huidige praktijk dreigt echter een omgekeerde ongelijkheid, waarbij oorspronkelijke bewoners zich steeds vaker achtergesteld voelen.

Polarisatie ontstaat wanneer herdenking of aandacht voor leed eenzijdig is.
Als bijvoorbeeld alleen de slavernij van Afrikanen wordt benadrukt, terwijl het leed van andere groepen volledig wordt genegeerd, voelen sommige mensen zich buitengesloten of miskend. Dat kan leiden tot wrok en "wij tegen zij"-denken.

In werkelijkheid is slavernij een wereldwijd historisch verschijnsel: bijna alle volkeren zijn ooit slaaf geweest of hebben zelf slaven gehouden - van Europeanen tot Afrikanen, Aziaten en Arabieren. Een eerlijke en evenwichtige benadering helpt verdeeldheid te voorkomen.

Zie video

Zie video

Zie video

Zie video

Zie video

Zie video

Zie video

Zie video

Racisme is racisme – punt. Of het nu gericht is tegen mensen met een zwarte, witte, bruine of welke huidskleur dan ook: het blijft een ontkenning van menselijke waardigheid. Niemand verdient het om op basis van afkomst collectief te worden vernederd, uitgesloten of gehaat.

Toch zien we dat het verzet tegen racisme niet altijd vrij blijft van nieuwe vormen van uitsluiting. Wanneer uitspraken als "I don't like white men. I want them to be a lost species in a hundred years" (Yasmin Alibhai-Brown) of "we need to abolish the white race" (Noel Ignatiev) nauwelijks worden bekritiseerd, terwijl elke racistische opmerking richting mensen van kleur – terecht – op felle weerstand stuit, ontstaat een gevaarlijk dubbele moraal.

Zo stelde actrice Jane Fonda dat "witte mensen verantwoordelijk zijn voor de klimaatcrisis" – een uitspraak die de complexe, wereldwijde geschiedenis van uitbuiting en ecologische schade onterecht reduceert tot één ras, terwijl vrijwel elke beschaving zich in de geschiedenis schuldig maakte aan onderdrukking en slavernij.

Ook Tim Wise, een antiracistische spreker, stelde dat witte mensen principieel geen slachtoffers kunnen zijn van racisme. Maar racisme zonder macht is geen onschuldige variant – het blijft racisme.

Zulke tendensen hebben maatschappelijke gevolgen. In Rotherham, Engeland, werden tussen 1997 en 2013 circa 1.400 kinderen slachtoffer van systematisch seksueel misbruik door zogenaamde 'grooming gangs', overwegend bestaande uit mannen van Pakistaanse afkomst. Politie en jeugdzorg negeerden meldingen, deels uit angst om als racistisch of islamofoob te worden bestempeld. In sommige gevallen werden slachtoffers zelfs beschouwd als "kiezend voor prostitutie". Officiële rapporten bevestigen dat institutionele angst voor stigma leidde tot het veronachtzamen van fundamentele mensenrechten.

Wie onrecht wil bestrijden, moet dat consequent doen. Wanneer het bestrijden van het ene onrecht leidt tot het negeren of zelfs veroorzaken van ander onrecht, verliezen we onze geloofwaardigheid – en uiteindelijk ons kompas.

Geen werk voor Joris, wel voor Sadiqa. Joris van Os, een witte Nederlandse man, kon zijn literaire werk niet gepubliceerd krijgen ondanks de kwaliteit. Daarom creëerde hij een pseudoniem en identiteit als jonge Marokkaans-Nederlandse vrouw, Sadiqa Almakhadie. Onder die naam kreeg hij plotseling veel lof, publicaties en een literaire prijs. Toen hij zich bekendmaakte, ontstond er eerst begrip bij de uitgever, maar later leidde het tot controverse. Een stagiaire noemde zijn werk culturele toe-eigening, en de uitgeverij besloot uiteindelijk het boek niet uit te geven vanwege het 'misleiden' van de uitgevers.

Van Os wilde hiermee aantonen hoe identiteit en marketing in de literaire wereld soms belangrijker zijn dan het werk zelf, en dat uitgevers vaak vooral witte mannen willen 'vermarkten'. 

Hij pleit voor meer openheid en duidelijkheid over hoe uitgevers met identiteit omgaan. Lees hier het volledige artikel

Censuur en aanpassing van klassieke literatuur

In maart 2021 ontstond in Nederland en België ophef over een nieuwe vertaling van Dantes De Goddelijke Komedie, waarin de naam van de islamitische profeet Mohammed uit de passage over de hel (Inferno) werd weggelaten. De vertaalster verklaarde dat dit gebeurde om "niet onnodig te kwetsen" en om het boek toegankelijker te maken voor een breed publiek. De pausen en homoseksuelen werden echter wel in de hel afgebeeld.

Christelijke identiteit ineens aanstootgevend

Lidl verwijderde in 2017 kruisbeelden van kerken op verpakkingen in Italië en België. Na protesten, waaronder een klacht van de burgemeester van Dolceacqua, werden de afbeelding vervangen door een versie waarin de kruizen weer zichtbaar waren. 

Geen ruimte voor het eigen erfgoed 

Woke-rel ontstaat nadat de Universiteit van Nottingham een trigger warning plaatst bij Geoffrey Chaucer's The Canterbury Tales – omdat het 'uitingen van het christelijk geloof' bevat. 

Bob Vylan is een Brits muziekduo dat punk en grime combineert, en bekendstaat om hun agressieve, politiek geladen optredens. Tijdens hun optreden op Glastonbury in 2025 veroorzaakten ze opschudding met de uitspraak: "Ik hoorde dat je je land terug wilt?" Hoewel dit bedoeld was als provocatie tegen nationalistische retoriek, werd het door velen opgevat als een denigrerende reactie op legitieme zorgen onder de Britse bevolking.

Het Verenigd Koninkrijk kampt al langere tijd met een toename van gewelddadige criminaliteit - waaronder steekpartijen, seksuele geweldsmisdrijven en jeugdgeweld - wat ertoe leidt dat veel burgers zich onveilig en niet gehoord voelen. Tegen die achtergrond is de roep om het land "terug te krijgen" vaak eerder een uiting van verlangen naar orde en veiligheid dan van haat.

In plaats van verdeeldheid te overbruggen, dreigt de retoriek van Bob Vylan deze juist te verdiepen. Door zulke zorgen te bespotten of te simplificeren, draagt het duo bij aan de toenemende polarisatie en culturele spanningen binnen de Britse samenleving.

Geweld tegen blanke boeren: wat is er aan de hand?

Sommige blanke boeren in Zuid-Afrika zijn op brute wijze vermoord. Er zijn schrijnende gevallen waarbij hele families zijn aangevallen - soms met foltering of haatdragende taal erbij. Zulke incidenten zijn écht en vreselijk.

Zuid-Afrika heeft een extreem hoog moordcijfer in het algemeen: meer dan 20.000 moorden per jaar, dat is ongeveer 60 per dag.

De meeste slachtoffers zijn zwarte Zuid-Afrikanen, vaak in arme townships. Boerderijmoorden maken een klein percentage uit van alle moorden, maar vallen op door hun vaak gewelddadige karakter en het isolement van boerderijen. Zuid-Afrika kampt met erfenissen van apartheid: armoede, ongelijkheid, trauma, en een zeer gewelddadige samenleving.

Veel Zuid-Afrikanen – zwart, wit, en alles daartussenin – werken hard samen aan herstel en gerechtigheid.

"Makeba" is een lied van Jain, uitgebracht in 2015. Het is een eerbetoon aan Miriam Makeba, een beroemde Zuid-Afrikaanse zangeres en activiste die bekendstond als "Mama Africa" en oa streed tegen de apartheid in Zuid-Afrika. De apartheid (1948–1994) was een systeem van wettelijke rassenscheiding opgelegd door de blanke minderheidsregering in Zuid-Afrika. 

Veel mensen over de hele wereld denken ten onrechte dat Afrika één enkel land is, maar in werkelijkheid is Afrika een uitgestrekt continent dat bestaat uit 54 diverse landen, waaronder Algerije, Angola, Benin, Botswana, Burkina Faso, Burundi, Centraal-Afrikaanse Republiek, Comoren, Republiek Congo (Congo-Brazzaville), Democratische Republiek Congo (Congo-Kinshasa), Djibouti, Egypte, Equatoriaal-Guinea, Eritrea, Eswatini (voorheen Swaziland), Ethiopië, Gabon, Gambia, Ghana, Guinee, Guinee-Bissau, Ivoorkust (Côte d'Ivoire), Kameroen, Kaapverdië, Kenia, Lesotho, Liberia, Libië, Madagaskar, Malawi, Mali, Marokko, Mauritanië, Mauritius, Mozambique, Namibië, Niger, Nigeria, Oeganda, Rwanda, São Tomé en Príncipe, Senegal, Seychellen, Sierra Leone, Somalië, Zuid-Afrika, Zuid-Soedan, Soedan, Tanzania, Togo, Tunesië, Tsjaad, Zambia en Zimbabwe.

Vragen aan ChatGPT

Er bestaat een veelvoorkomend misverstand dat iedereen in Afrika arm is. Dit is simpelweg niet waar. Veel Afrikanen leven welvarende en comfortabele levens, bezitten vaak hun eigen huis zonder hypotheek of belastingen – een levensstijl die op sommige vlakken beter kan zijn dan wat velen in Amerika ervaren.

Een andere foute overtuiging is dat alle Afrikanen ongeletterd of onbeschaafd zijn. Hoewel er zeker uitdagingen zijn in sommige gebieden, herbergt Afrika talloze goed opgeleide, vaardige en innovatieve mensen, die zowel in steden als op het platteland floreren. Het is belangrijk om voorbij stereotypen te kijken en de rijkdom, complexiteit en diversiteit van Afrika en haar inwoners te erkennen.

"Er zal een dag komen waarop we veel meer radicalen, extremisten en terroristen uit Europa zullen zien komen, vanwege een gebrek aan besluitvaardigheid, het proberen politiek correct te zijn, of het veronderstellen dat zij het Midden-Oosten kennen, en de islam kennen, en de anderen beter kennen dan wij. En het spijt me, maar dat is pure onwetendheid."  -  uit de toespraak van Sheikh Abdullah bin Zayed Al Nahyan (minister van Buitenlandse Zaken van de VAE) tijdens het Tweeps Forum in 201.

Het Tweeps Forum is een internationaal, interactief evenement, gelanceerd in 2013 en gehouden in Riyadh. Het wordt georganiseerd door de MiSK Foundation van Mohammed bin Salman. Het is een platform waarin jongeren en leiders wereldwijd samenkomen om te bespreken hoe sociale media effectief kunnen bijdragen aan samenleving, vrede en veiligheid. Thema's zijn o.a. tegen extremisme, terrorismebestrijding en de rol van sociale media bij het delen van betekenisvolle ideeën.

Voor de pure onwetendheid en de bewuste beslissing de problemen te negeren betalen de burgers de hoogste prijs. 

De aanslagen en verkrachtingen zijn niet meer te tellen. Op 7 juli 2005 pleegden vier zelfmoordterroristen aanslagen op het Londense openbaar vervoer. Daarbij kwamen 52 mensen om het leven en raakten meer dan 700 gewond. 
Dan hebben we de Manchester Arena bombing (2017) , de Bataclan en Parijs aanslagen (2015), de Brussel Zaventem en metro aanslagen (2016), de Berlijn kerstmarkt aanslag (2016), de Nice truck attack (2016), de London Bridge en Borough Market aanslag (2017), de Stockholm truck attack (2017), de Wenen aanslag (2020), de aanslag op het station in Utrecht (2019) enz. 
Laten we ook de Franse geschiedenisleraar Samuel Paty niet vergeten, die in oktober 2020 werd onthoofd. De moord op Theo van Gogh (2004). 

Of de 85-jarige Franse priester Jacques Hamel die tijdens een mis in de kerk van Saint-Étienne-du-Rouvray in 2016 door twee islamitische terroristen werd onthoofd. Of het seksuele geweld. 

Hoe pakken we deze problematiek aan? Zeker niet door te ontkennen dat ze bestaat en degenen die erop wijzen meteen te bestempelen als nazi's. Als er iets fascistisch is, dan is het wel het monddood maken van andersdenkenden. 

Denk aan Pim Fortuyn, die jarenlang werd gedemoniseerd en uiteindelijk in 2002 door een linkse activist werd vermoord. Of aan Wil Schuurman, de vrouw van Janmaat, die bij een aanslag door linkse activisten levenslang invalide raakte en nog steeds in een rolstoel zit. Tot op de dag van vandaag tonen de daders weinig tot geen berouw. Dit zijn schrijnende voorbeelden van hoe politieke polarisatie en haat leiden tot geweld en onrecht — iets wat we nooit mogen negeren.  

Wat kunnen we leren van de Verenigde Arabische Emiraten?

De Verenigde Arabische Emiraten (VAE) hebben traditioneel een heel andere benadering van vluchtelingenopvang dan veel westerse landen. In tegenstelling tot sommige landen in Europa, zoals Duitsland of Zweden, hebben de VAE niet massaal vluchtelingen opgenomen via officiële vluchtelingenprogramma's of asielsystemen. 

De VAE biedt wél aanzienlijke humanitaire hulp aan vluchtelingen in de regio. Zij heeft relatief strenge regels rond immigratie en verblijfsvergunningen, waardoor het lastig is om als vluchteling toegelaten te worden. Het aantal aanslagen in VAE zijn relatief zeldzaam. 

Het erkennen van een probleem is de eerste stap richting een oplossing. 

Zie ook Unveiled: How the West Empowers Radical Muslims van Yasmine Mohammed

Duitsland biedt vluchtelingen en asielzoekers gratis huisvesting, gezondheidszorg, maandelijkse uitkeringen en kinderbijslag. Toch uiten sommigen nog steeds openlijk vijandigheid tegenover het land dat hen heeft opgevangen. 

Een islamitische demonstratie in Hamburg, Duitsland, in april 2024, waarin werd opgeroepen tot de oprichting van een kalifaat en de invoering van de sharia-wetgeving, waarbij meer dan 1.000 mensen deelnamen en sommigen borden vasthielden met teksten als "Kalifaat is de oplossing" en "Sharia is de oplossing.

Moslimlanden hebben de hoogste cijfers van zelfmoord, moord, verkrachting en mentale gezondheidsproblemen

(bron) Een verloren generatie en een sombere toekomst wachten als het Midden-Oosten niet wordt gestabiliseerd, blijkt uit een 25 jaar durende studie van landen van Marokko tot Pakistan.

Zelfmoord, moord, verkrachting en mentale gezondheidsproblemen stijgen explosief in een reeks landen met een moslimmeerderheid, van Marokko tot Pakistan, waarvan velen geteisterd worden door geweld en conflicten.

Een grote studie met gegevens van de afgelopen 25 jaar toont een sterke stijging van sterfgevallen door zelfmoord of door toedoen van anderen. Alleen al in 2015, het laatste jaar waarvan data werd gebruikt, pleegden ongeveer 30.000 mensen zelfmoord en werden 35.000 vermoord. Deze cijfers omvatten geen sterfgevallen in oorlogsgebieden zoals Syrië en Irak, en vertegenwoordigen een toename van respectievelijk 100 procent en 152 procent sinds 1990.

De studie werd uitgevoerd door onderzoekers van het Institute for Health Metrics and Evaluation (IHME) van de Universiteit van Washington.

"In andere delen van de wereld nam het aantal sterfgevallen door zelfmoord in dezelfde periode met 19 procent toe en geweld tussen personen met 12 procent," aldus een van de 15 rapporten die deze week werden gepubliceerd in het International Journal of Public Health.

De onderzoekers zagen ook een "sterke toename" van mentale gezondheidsproblemen zoals depressie, angststoornissen, bipolaire stoornis en schizofrenie. "Depressie en angststoornissen waren de meest voorkomende mentale aandoeningen," aldus de studie.

"Onoplosbaar en endemisch geweld creëert een verloren generatie van kinderen en jonge volwassenen," zei Dr. Ali Mokdad, hoofdonderzoeker en directeur van de Middle Eastern Initiatives bij IHME. "De toekomst van het Midden-Oosten is somber tenzij we een manier vinden om stabiliteit in de regio te brengen."

Het onderzoek toont aan dat met name de oorlogen in Jemen, Irak en Syrië een zware tol eisen van de gezondheid van de bevolking in deze landen. De gevolgen zijn niet alleen direct in termen van sterfte en verwondingen, maar "deze gebeurtenissen zullen in de toekomst leiden tot een grotere gezondheidslast, aangezien de volgende generatie wordt opgevoed onder de zware omstandigheden van ondervoeding en gebrek aan preventieve gezondheidszorg."

Jemen heeft het hoogste percentage van de bevolking dat lijdt aan voedselonzekerheid, namelijk 36 procent.

Ondanks de snel groeiende behoefte aan geestelijke gezondheidszorg om de psychologische gevolgen van conflict en armoede aan te pakken, heeft de regio zeer weinig psychiaters en psychologen. Veel landen hebben slechts 0,5 psychiater per 100.000 mensen. Ter vergelijking: Europa heeft meer dan 40 per 100.000.

De studie werd uitgevoerd op basis van schattingen uit de jaarlijkse Global Burden of Diseases, Injuries, and Risk Factors-studie en richtte zich op de 600 miljoen mensen in het "Oostelijke Middellandse Zeegebied," dat 22 landen omvat van de Maghreb, Hoorn van Afrika, het Midden-Oosten — inclusief de Golfstaten — en Afghanistan en Pakistan.

Dit gebied heeft, in verschillende mate, al decennia te maken met conflicten. Naar schatting werden in 2015 208.179 mensen gedood door oorlog, zelfmoord en moord, waarvan 144.000 door oorlog. Dergelijke schattingen liggen bijna altijd lager dan het werkelijke aantal vanwege de moeilijkheden bij het verzamelen van betrouwbare gegevens in oorlogsgebieden.

Maar geweld en de daarmee gepaarde psychologische aandoeningen zijn niet de enige alarmerende bevindingen over de gezondheidstrends in de regio.

"In de afgelopen jaren zijn veel gezondheidswinst in sommige landen vertraagd en duiken verschillende gezondheidsproblemen die onder controle waren opnieuw op," aldus Dr. Mokdad. "Deze studie toont duidelijk aan dat de toekomstige gezondheid van de regio in gevaar is." Zelfs de rijkste landen per hoofd van de bevolking in de Golfstaten zullen direct of indirect worden getroffen door de gevolgen van de opwarming van de aarde en klimaatverandering. Sommige landen "hebben te maken met aanzienlijke milieuproblemen door een gebrek aan water, stijgende temperaturen en zandstormen," zo blijkt uit de studie. Ook luchtvervuiling moet worden aangepakt.

In de VAE, Qatar en Oman waren verkeersongevallen in 2015 de op één na belangrijkste doodsoorzaak, met respectievelijk 14%, 20% en 16%. Hoewel dergelijke sterfgevallen in alle landen afnemen behalve in Libië, Pakistan en Egypte, gebeurt dat in deze regio's langzamer dan elders in de wereld. Het algemene obesitasniveau in het Oostelijke Middellandse Zeegebied is sinds 1980 met 37% gestegen, waarbij obesitas het meest voorkomt in Qatar en Koeweit. 

De kindersterfte daalde in veel van de 22 landen ook langzamer dan het wereldwijde gemiddelde. Soedan, Pakistan en Afghanistan behoren tot de tien landen met de hoogste kindersterfte. Tachtig procent van alle kindersterfgevallen vond plaats in die drie landen, samen met Somalië, Zuid-Soedan en Jemen. De studie vond ook dat de meeste gevallen die verantwoordelijk zijn voor een vertienvoudiging van sterfgevallen door HIV en aids in de afgelopen 25 jaar plaatsvonden in drie landen in de Hoorn van Afrika — Djibouti, Somalië en Soedan.

"In deze regio sterven mensen met HIV sneller dan in de rest van de wereld," zegt Charbel El Bcheraoui, universitair docent bij IHME. "Dit wijst erop dat hiv-patiënten geen adequate behandeling krijgen, terwijl hiv tegenwoordig goed te beheersen is met de juiste behandelingen."

De bestudeerde landen zijn: Afghanistan, Egypte, Bahrein, Djibouti, Irak, Iran, Jordanië, Saoedi-Arabië, Koeweit, Libanon, Libië, Marokko, Oman, Pakistan, Palestina, Qatar, Jemen, Somalië, Soedan, Syrië, Tunesië en de VAE.

Wat betekent dit wanneer deze mensen naar Europa migreren?

Een 25-jarige studie laat zien dat veel mensen uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika ernstige psychische problemen hebben door oorlog, armoede, trauma en gebrek aan gezondheidszorg. Wanneer zij naar Europa migreren – vaak als vluchteling – brengen sommigen onverwerkte trauma's mee.

Dit zorgt voor grote uitdagingen op het gebied van opvang, integratie en volksgezondheid in Europa:

• Geestelijke gezondheidszorg: De meeste Europese landen zijn niet goed voorbereid op het grote aantal migranten met PTSS, depressie, angststoornissen of andere mentale aandoeningen. Er zijn taalbarrières, culturele verschillen en een tekort aan gespecialiseerde zorgverleners.

• 'Verwarde personen' en incidenten: Een klein deel van deze groep verschijnt in de media als 'verwarde man' na ernstige incidenten, waaronder geweld of zelfs aanslagen. Hoewel dit niet representatief is voor de hele groep, versterkt het angst en polarisatie in de samenleving.

• Risico op radicalisering: In combinatie met isolement, armoede, uitzichtloosheid of religieus extremisme kunnen mentaal kwetsbare personen ook makkelijker vatbaar worden voor radicalisering.

• Belangrijke nuance: Niet elke migrant uit deze regio's kampt met mentale problemen of vormt een risico. Velen zijn juist zelf slachtoffer van geweld en zoeken een veilig bestaan.

De explosieve toename van mentale problemen in landen als Afghanistan, Irak, Somalië of Syrië heeft gevolgen die ver buiten hun grenzen reiken. Zonder betere screening, begeleiding en geestelijke gezondheidszorg zullen de risico's voor de publieke veiligheid en het sociale samenleven in Europa alleen maar toenemen.

'Ik ben gewoon de vrouw'

Samantha Lewthwaite, voor wie haar vergeten is, is de christelijk geboren dochter van een voormalig Britse soldaat. Ze bekeerde zich tot de islam en trouwde met Germaine Lindsay, een van de zelfmoordterroristen die verantwoordelijk was voor de aanslagen in Londen op 7 juli 2005.

Na de aanslagen beweerde ze aanvankelijk niets te weten van de plannen van haar man. Kort daarna verdween ze, om later op te duiken als verdachte in meerdere terroristische aanslagen in Afrika.

'Samantha speelde de onschuld zelve – "ik ben gewoon de vrouw"', herinnert voormalig anti-terreuragent van de Londense politie David Videcette zich in de Netflix-serie World's Most Wanted.

Lewthwaite zou zich hebben aangesloten bij al-Shabaab, de terreurgroep gelieerd aan al-Qaeda. Ze zou een centrale rol hebben gespeeld in de financiering en coördinatie van aanslagen waarbij meer dan 240 doden vielen, waaronder de aanval op het Westgate-winkelcentrum in 2013 en het bloedbad op Garissa University in 2015.

Ondanks een internationaal arrestatiebevel weet ze al bijna twintig jaar uit handen van de autoriteiten te blijven. Ze zou zich momenteel schuilhouden in Somalië.

Ook Fatima Aberkan, vaak aangeduid als een van België's meest beruchte 'ISIS-bruiden', vertrok tijdens de opkomst van Islamitische Staat naar Syrië. Net als andere westerse vrouwen die zich bij het kalifaat aansloten, beweerde ook zij aanvankelijk dat ze was misleid en weinig wist van de ware aard van de groep.

Onderzoek bracht echter aan het licht dat Aberkan al voor haar vertrek nauwe ideologische banden had met jihadistische netwerken in België. Ze kwam uit een geradicaliseerde familie, waarvan meerdere leden betrokken waren bij extremistische groeperingen. Fatima zelf werd ervan verdacht een actievere rol te hebben gespeeld dan ze publiekelijk toegaf, mogelijk in rekrutering of propaganda. 

Haar zaak kreeg veel aandacht in België en illustreerde de moeilijke positie rond terugkeerders die een mogelijk veiligheidsrisico vormen, maar zich vaak presenteren als slachtoffers. 

Het is een veelvoorkomend patroon in zaken rond vrouwen die betrokken waren bij jihadistische groepen zoals IS of al-Shabaab: ze claimen vaak onwetendheid of minimaliseren hun rol. Dit gebeurt om verschillende redenen, zowel strategisch als psychologisch.

Veel van deze vrouwen stellen zich voor als passieve volgers — als echtgenotes, moeders of slachtoffers — en niet als actieve deelnemers. Dit verhaal dient vaak als juridische verdediging om strafvermindering te verkrijgen of publieke verontwaardiging te temperen. Het sluit ook aan bij bredere maatschappelijke aannames die de rol van vrouwen in gewelddadig extremisme onderschatten.

In sommige gevallen zijn vrouwen daadwerkelijk misleid of hadden ze weinig invloed binnen de netwerken. Maar in andere gevallen blijkt uit bewijs dat ze fungeerden als ronselaars, geldschieters of zelfs morele handhavers binnen de groepen — rollen die ze zelden openlijk toegeven. Vrouwen als Samantha Lewthwaite, Shamima Begum en Fatima Aberkan ontkenden aanvankelijk diepere betrokkenheid, maar werden later in verband gebracht met radicale netwerken en terroristische activiteiten. Hun verhalen tonen aan hoe ideologie, manipulatie en zelfbehoud samenkomen — en hoe de grens tussen slachtofferschap en medeplichtigheid vervaagt.

Ondanks de ernstige gevolgen van hun daden tonen veel van deze vrouwen zelden echt berouw of nemen ze verantwoordelijkheid. In plaats daarvan houden ze vast aan zorgvuldig geconstrueerde verhalen van onschuld — ze ontkennen betrokkenheid, schuiven de schuld af of liegen ronduit. Deze consequente weigering om hun rol te erkennen roept fundamentele vragen op over verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid en de ware aard van radicalisering.

Culturele verschillen die je niet kunt negeren 

Wie doet alsof er geen culturele verschillen bestaan, helpt niemand. De nieuwkomer laat je in de waan dat bepaald gedrag hier normaal is, terwijl de gastgemeenschap geconfronteerd wordt met praktijken die haaks staan op onze waarden en regels. Dat kan de sociale cohesie, het respect voor mens en dier, en zelfs de veiligheid schaden. De beelden spreken voor zich: zwanen, eenden en andere beschermde dieren die gevangen worden om op te eten; bloemen gestolen van verse graven; knuffels meegenomen van een gedenkplek voor twee pas overleden kinderen. Dit zijn geen abstracte verhalen, maar concrete gebeurtenissen - vastgelegd op camera en in het nieuws bevestigd. Wie deze verschillen ontkent, schuift de problemen vooruit en laat zowel de nieuwkomer als de samenleving in onzekerheid. 

Eurojust heeft de Duitse en Nederlandse autoriteiten ondersteund bij een gecoördineerde actie tegen een georganiseerde criminele groep (OCG) die voornamelijk Syrische migranten naar Duitsland smokkelt. 

In een gezamenlijke operatie werden vijf verdachten gearresteerd in Duitsland, Nederland en Bosnië en Herzegovina. Sinds 2021 zijn minstens 500 migranten irregulier getransporteerd via de zogenaamde Balkanroute. Het netwerk zelf pronkt echter met veel hogere aantallen migranten die worden gesmokkeld en adverteert deze cijfers op sociale media. De opbrengst van de migrantensmokkel wordt geschat op minstens 1,4 miljoen euro.

De gearresteerde verdachten zijn allen Syrische staatsburgers die het vervoer van migranten in voertuigen over land van Griekenland naar Duitsland regelden. Gemiddeld vroegen ze een vergoeding van 4.500 euro per persoon voor de irreguliere transporten. bron

Migranten als winstgevend bedrijfsmodel

Zachte asielrechter Hugo Norton-Taylor kiest de kant van verkrachters en moordenaars

Een Gazaanse familie van zes kreeg het recht om zich in Groot-Brittannië te vestigen via een regeling die bedoeld was voor Oekraïners. Een veroordeelde verkrachter ontliep uitzetting naar Afghanistan op grond van het argument dat de autoriteiten daar mogelijk een 'negatieve blik' zouden werpen op seksueel delinquenten. Een moordenaar werd verhinderd om te worden uitgezet naar zijn geboorteland Bangladesh omdat hij beweerde biseksueel te zijn.

Ze klinken misschien als een willekeurige selectie van steeds bizarre rechtszaken die in Groot-Brittannië worden behandeld onder het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Maar ze hebben één ding gemeen: bij elk van deze zaken zat rechter Hugo Norton-Taylor.

Het is inmiddels zes jaar geleden dat Norton-Taylor, toen 46, werd benoemd tot betaalde rechter in het Upper Tribunal, Immigration and Asylum chamber – de rechtbank waar geweigerde asielzoekers en andere buitenlandse ingezetenen die in Groot-Brittannië willen blijven hun zaak opnieuw kunnen laten beoordelen.

Maar in die tijd heeft Norton-Taylor een zekere reputatie opgebouwd. In een rechterlijke macht die soms lijkt te worden gedomineerd door 'bleeding-heart' liberalen, valt hij op door een uitzonderlijk groot aantal ondoorgrondelijke uitspraken.

Het vergt wat om zowel Keir Starmer, zelf mensenrechtenadvocaat, als onze linkse minister van Buitenlandse Zaken David Lammy te shockeren over een beslissing onder het EVRM. Maar dat gebeurde in de zaak van een Gazaanse familie die via het Oekraïense hervestigingsprogramma asiel vroeg in het Verenigd Koninkrijk.

De familie verloor, niet onredelijk, hun zaak bij het lagere tribunaal omdat ze geen Oekraïense staatsburgers waren en geen binding met het land hadden.

Toch werd die beslissing in januari van dit jaar door Norton-Taylor herzien, die oordeelde dat de eerdere uitspraak geen 'eerlijk evenwicht sloeg tussen de belangen van de appellanten en die van het publiek'.

Norton-Taylor probeerde die uitspraak vorige week nog te verdedigen tijdens een openbare ruzie met Lammy.

De familie is trouwens nog niet in Groot-Brittannië aangekomen omdat ze zich in Gaza bevinden en toestemming nodig hebben van de Israëlische regering om te vertrekken. Lammy weigerde tot nu toe het consulaire bijstand vanuit het VK, die nodig is om hun reis te faciliteren – wat Norton-Taylor ertoe bracht hem te adviseren 'het opnieuw te overwegen'.

Zoals het ministerie van Buitenlandse Zaken met enige bezorgdheid opmerkt, kan Norton-Taylor's beslissing de deur openen voor iedereen die in een conflictgebied woont om asiel aan te vragen in het VK. 

Dat zouden miljoenen mensen kunnen zijn. Maar in tegenstelling tot regeringsministers hoeft de rechterlijke macht zich niet bezig te houden met de praktische en financiële gevolgen van haar uitspraken. 

Norton-Taylor is toevallig de zoon van Richard Norton-Taylor, een voormalig journalist van The Guardian die nu schrijft voor de online publicatie Declassified-UK, vaak over Palestijnse kwesties.

In een recente bijdrage betoogde Norton-Taylor Sr op enigszins hysterische toon dat de beslissing van de regering om de groep Palestine Action te verbieden nadat haar activisten de RAF-basis Brize Norton waren binnengedrongen en twee vliegtuigen bespoten, 'alle onze burgerlijke vrijheden bedreigt'. Misschien zou hij eens een land willen noemen dat toestaat dat demonstranten haar militaire bases binnendringen en apparatuur vernielen.

Ik weet niet wat de jongere Norton-Taylor vindt van het besluit van de regering om Palestine Action te verbieden. Maar wat betreft zijn algemene liberale sympathieën lijkt hij zeker een afspiegeling van zijn vader te zijn.

In dezelfde maand waarin zijn excentrieke uitspraak asiel verleende aan de Palestijnse familie, werd bekend dat hij ook Ramazan Morina, een Albanees die twee keer was afgewezen, het recht gaf om in Groot-Brittannië te blijven omdat het 'hard' zou zijn voor zijn stiefkinderen. Migratiewetgeving handhaven of erkennen dat Albanië een veilig land is, deed er niet toe.

In de handen van Norton-Taylor draait ons immigratiesysteem om de gevoelens van kinderen die niet eens afstammen van de asielzoeker in kwestie.

Nog schokkender, naar mijn mening, was een uitspraak in 2022 waarin de uitzetting werd geblokkeerd van Ibrahim Ahmadi, een Afghaan die asiel had gekregen maar daarna zeven jaar gevangen zat voor het verkrachten van een vrouw in Glasgow.

Ernstige daders zouden na hun vrijlating uit Groot-Brittannië moeten worden verwijderd. Maar Norton-Taylor, samen met een andere rechter, Tom Wilding, oordeelde dat Ahmadi niet uitgezet kon worden omdat het 'redelijk waarschijnlijk is dat de Taliban een negatief oordeel zouden vellen over iemand die een gewelddadig seksueel misdrijf in een westers land had gepleegd'.

Gezien de manier waarop de Taliban vrouwen behandelen, is het moeilijk voor te stellen dat zij zich druk zouden maken om wat hij had gedaan, maar wederom hebben we dankzij rechters als Norton-Taylor een migratiesysteem dat moordenaars en verkrachters beloont.

Ahmadi kreeg trouwens bijstand voor zijn beroep ter waarde van £1.330 – betaald door u en mij.

Een soortgelijk verhaal was er met 'EH', een Bangladeshi die in 2008 een gevangenisstraf van minimaal 12 jaar kreeg voor de moord op zijn vrouw. De moordenaar had beweerd biseksueel te zijn – hoewel de rechtbank erkende dat hij hierover had gelogen om zijn zaak te ondersteunen.

Na zijn vrijlating had EH direct uitgezet moeten worden, maar dat werd tegengehouden op grond van artikel 3 van het EVRM, dat bescherming biedt tegen vernederende en onmenselijke behandeling, zoals het soort behandeling dat hij mogelijk zou kunnen krijgen vanwege zijn verzonnen 'biseksualiteit'.

De betrokken rechter? Juist, weer Norton-Taylor.

Beslissingen als deze liggen zeker ver af van wat de bureaucraten die het EVRM in 1950 opstelden voor ogen hadden.

Maar het probleem met het verdrag – zoals critici terecht opmerken – is dat de vage principes ruimte laten voor interpretatie. Dit geeft rechters enorme vrijheid in hun uitspraken, waarvan bepaalde liberaal ingestelde functionarissen graag gebruik maken. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.

Laten we ook Shaban Binaku niet vergeten, de Kosovaar die illegaal Groot-Brittannië binnenkwam nadat hij was veroordeeld voor diefstal, wapenbezit en het leveren van drugs van klasse A – maar die in 2020 toestemming kreeg om te blijven omdat uitzetting oneerlijk zou zijn voor zijn kinderen.

Of de Soedanese '16-jarige' die volgens de rechter 'waarschijnlijk' de waarheid sprak over zijn leeftijd toen hij asiel aanvroeg – ondanks zijn terugwijkende haarlijn, baard en fysieke kenmerken die wezen op een leeftijd van ongeveer 25 jaar. Opnieuw uitspraken met Norton-Taylor's handtekening.

Hij is niet de enige rechter die opvallend gunstige beslissingen neemt ten opzichte van migranten.

Maar het is verbazingwekkend hoe vaak hij betrokken is bij het terugdraaien van 'strengere' beslissingen van lagere tribunalen.

Wat nog zorgwekkender is, is de 'groupthink' van andere rechters die kritiek willen voorkomen. In februari – toen zowel de premier als de Conservatieve leider Kemi Badenoch de uitspraak om asiel te verlenen aan de Gazaanse familie veroordeelden – klaagde Baroness Carr, Lady Chief Justice, over een 'toenemende campagne van aanvallen' op rechters.

In een democratie is het essentieel dat wij de machtigen ter verantwoording kunnen roepen. Wanneer rechters als Norton-Taylor feitelijk een migratiebeleid opleggen dat sterk afwijkt van de publieke opinie en het officiële regeringsbeleid, is dat van belang.

Voor velen van ons stinken de meeste uitspraken van Norton-Taylor. Hopeloos slapzinnige rechters zoals hij ondermijnen het vertrouwen van het publiek in onze beroepshoven, misschien onherstelbaar.

The Mail on Sunday, 10 aug 2025
Door ROSS CLARK 

Rechter Fiona Beach die drugsdealer met mes in het VK liet blijven, zat in het bestuur van een pro-asielorganisatie

Een rechter die de controversiële toestemming gaf aan een drugsdealer met mes om in Groot-Brittannië te blijven, zat ooit in het bestuur van een pro-asielorganisatie. Fiona Beach oordeelde dat de 26-jarige Christian Quadjovie geen bedreiging vormde voor de maatschappij, ondanks een reeks veroordelingen, waaronder voor aanranding, mesbezit en herhaalde drugsdelicten. De in Frankrijk geboren crimineel heeft in totaal 963 dagen in de gevangenis doorgebracht sinds hij in 2009 op tienjarige leeftijd in het VK aankwam.

Maar hij kreeg gratie van de rechter, een voormalig directeur van Asylum Aid die migranten kosteloos vertegenwoordigde namens de liefdadigheidsinstelling Bail for Immigration Detainees, meldde The Sun on Sunday. Het vonnis is inmiddels vernietigd nadat overheidsadvocaten beweerden dat het 'tegen de bewijslast in' was gewezen. En schaduwminister van Justitie Robert Jenrick heeft een formeel verzoek ingediend bij het Judicial Conduct Investigations Office om te onderzoeken of rechter Beach (54) haar eerdere functies had opgegeven. Hij zei dat het schijnbare belangenconflict van de rechter het vertrouwen in de rechtbanken ondermijnde. 

'Dit is het nieuwste voorbeeld van een immigratierechter met een visie op open grenzen', vertelde hij zondag aan The Sun.  

'De gelijkenis tussen haar beslissingen en de politieke opvattingen die ze heeft geuit, ondermijnt het vertrouwen in het systeem volledig. Rechters moeten onafhankelijk zijn.' 

Rechter Beach werd in het jaarverslag 2007 van Bail in Immigration genoemd als een van de advocaten die vrijwillig hun tijd hadden vrijgemaakt om hun cliënten in de rechtbank te vertegenwoordigen. 

Uit documenten blijkt dat ze tussen september 2004 en februari 2007 directeur was van Asylum Aid. 

Rechter Beach behandelde Quadjovies zaak voor het eerst in april vorig jaar. 

Hij was eerst op 12-jarige leeftijd veroordeeld voor seksueel misbruik van een meisje onder de 13, en kreeg vervolgens in 2016 een doorverwijzingsbevel van negen maanden voor het dragen van een mes in het openbaar. 

Later datzelfde jaar werd hij veroordeeld voor drugsdelicten, werd hij 30 maanden vastgehouden en na zijn vrijlating betrapt met nog meer drugs. 

Het ministerie van Binnenlandse Zaken probeerde Quadjovie te deporteren, maar hij betoogde dat hij niet in Frankrijk zou kunnen re-integreren. 

Een woordvoerder van de rechterlijke macht zei dat alle rechters een eed hadden afgelegd om onpartijdig te blijven. Ze voegden eraan toe: 'In elke zaak nemen rechters beslissingen op basis van het aangevoerde bewijs en de argumenten en passen ze de wet toe zoals die is.' bron Dailymail